De ene zijn dood, is voor de ander zijn brood. Wat voor sommigen een angstaanjagend en grauw begrip is, is voor deze mensen hun kostwinning. Dag in, dag uit komen zij door hun job in contact met hetgeen waar zoveel mensen het liefst niet aan willen denken: het einde van het leven.
Je krijgt geen triestig gevoel als je binnenstapt bij begrafenisonderneming Pluym in Sint-Lievens-Houtem. Hoewel de dood overal aanwezig is, is de ruimte niet somber. De verlichting schijnt op de diverse houten kisten en de kleurrijke bloemen die er aanwezig zijn. Het is er stil en opmerkelijk koud. Al ruim twintig jaar runnen Kelly Feytens en haar man Simon hun eigen zaak. Dat doen ze beiden als bijberoep, want daarnaast is zij leerkracht in het secundair onderwijs.
“Ik denk dat er in de samenleving nog steeds een taboe en een zekere angst heerst rond de dood. Het is net zoals opgroeien, het hoort bij het leven. Voor mij is de dood het eindigen van een cirkel. Je start met de geboorte, je hebt je leven dat je voor een groot deel kan inplannen en op een gegeven moment stopt het”, vertelt Kelly.
Kelly groeide stilaan in de sector. Haar man kwam handen te kort en vroeg haar om hulp. “Mijn eerste stappen in het vak verliepen geleidelijk: een avond het funerarium openhouden, omdat mijn man niet thuis was. Nadien kwam er een eerste kennismaking overledenen. Een keer in de koelcel gaan kijken, dan nog een keer… En dat groeide uit tot eens een lichaam helpen wassen en aan te kleden. Simon leerde mij allerlei trucs om bijvoorbeeld kleding aan te doen.” Met een enthousiaste toon vertelt Kelly haar eerste momenten opnieuw. “Daarbij moest ik ook letten op de temperatuur. Wanneer we een lichaam uit de koelcel haalden, moest de airco in de andere ruimte aan. Het temperatuurverschil kan er namelijk voor zorgen dat het lichaam vochtdruppeltjes afscheidt.” Ondanks de praktische kanten ging het haar goed af. “Ik had mezelf voorgenomen te stoppen als het me te zwaar werd, maar het voelde natuurlijk aan en voor ik het wist, zat ik hier elke avond.”
Wat nooit went voor Kelly is kinderen begraven. “Dat is het moeilijkste, omdat je de situatie projecteert op je eigen leven. Je denkt te weten wat die ouders doorstaan en dat maakt alles emotioneler.” Daarmee houdt de emotionele kant van de job niet op. Nadat de zaak sluit, stopt het niet voor hen. Praten helpt Kelly en haar man om hun emoties te verwerken en elkaar te ondersteunen, maar soms moeten ze die onderdrukken. “Onze job bestaat eruit om mensen bij te staan in de meest moeilijke periode van hun leven. Dan moet je je emoties afsluiten en professioneel blijven. ” Dat lukt niet altijd, soms kent ze haar klanten en maakt ze een keuze: “Ofwel ween ik mee met hun verdriet, ofwel bouw ik een bolster om me heen en probeer ik die zo sterk mogelijk te maken. Zoiets leer je na verloop van tijd.”
Het is net zoals opgroeien, het hoort bij het leven.
Kelly Feytens, begrafenisondernemer
Tijdens het gesprek keek ze regelmatig naar haar werktelefoon, aangezien ze 24/7 beschikbaar moeten zijn. Zo merk je hoe haar werk een groot deel van haar dagelijks leven beïnvloedt. “Het grootste probleem is wanneer we zelf naar een feest moeten. Zelfs de communiefeesten van onze eigen kinderen plannen, is een uitdaging. Je hoopt maar dat ze die dag niet zullen bellen”, legt ze uit. De constante bereikbaarheid heeft voor haar een grote impact. Een weekje ertussenuit met het gezin zit er nauwelijks in. “Het is geen nine-to-five-job”, benadrukt ze.
Wat Kelly het meest motiveert, is het helpen van mensen: zowel door hen te ondersteunen als door een mooie uitvaart te brengen. Het sociale contact en de dankbaarheid die ze terugkrijgen, zijn heel waardevol voor haar en haar man.
“Uiteindelijk is de dood een deel van het leven. Vaak geeft ons lichaam zelf aan dat het hier stopt. Je kan er niets aan veranderen. Het is de circle of life.”
[jetpack-related-posts]