Journalistiek Gent

Aan ons tafeltje legt Veronique haar handen op mijn arm. Trage bewegingen, bijna als een golf die aanrolt en wegebt. Op de achtergrond klinkt rustige, repeterende muziek. Het is een korte demonstratie, maar het effect is duidelijk: mijn ademhaling vertraagt. Dit is wat zorgmassage doet.

Veronique Vansteenkiste (63) is sinds augustus 2024 vrijwilliger zorgmassage op de afdeling oncologie in het AZ Oostende. Elke dinsdag biedt ze aangepaste massages aan langdurige zieken. Ze doet dit uit vrije keuze en alleen wanneer ze zich goed voelt: “Je werkt met zieke mensen, dus je moet zelf stevig staan.”

Zorgmassage is een gespecialiseerde massagevorm, ontwikkeld voor kankerpatiënten. De technieken zijn afgestemd op zowel lichaam als geest. “We activeren geen cellen zoals bij een klassieke massage, waardoor het veilig is voor al onze zorgklanten”, vertelt Veronique. “Alles is gericht op ontspanning en rust.”

"Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Dus ik leef. En ik zorg voor anderen."

Haar stap naar vrijwilligerswerk komt voort uit haar persoonlijk leven. In 2007 kreeg Veronique borstkanker. Na een borstbesparende operatie, chemo en bestraling volgde een lang herstel. Jaren later, in 2021, werd opnieuw borstkanker vastgesteld. “Ik heb in die periode écht leren loslaten. Leren dat ik niks in handen heb. Maar ik dacht: ‘Anderen zijn dood, jij leeft nog, dus leef dan ook.’ Dan heb ik de draad weer opgepakt.”

“Tijdens een van mijn vele controles stelde mijn dokter een zorgmassage voor.” Die kreeg ze van Inne, nu een collega van haar. “Het raakte me. De rust, het gevoel dat er voor mij gezorgd werd… Ik wist meteen: dit wil ik zelf ook doen.” 

“Toen de opleiding vanuit vzw Zorgmassage werd georganiseerd, schreef ik me meteen in”, vertelt Veronique met een glimlach. “Ik voelde dat ik daar op de juiste plek terechtkwam. Ik ken de angst en het vechten, maar ook het herbeginnen. Daardoor kan ik echt meevoelen met de patiënten.”

Elke massage start met een persoonlijk gesprek. Daarna kiest ze de passende etherische olie: lavendel voor rust, gember voor het lymfesysteem, litsea bij angst. De kamer wordt verduisterd, zachte repetitieve muziek speelt. “Voordat ik begin, neem ik spanning rond het lichaam weg”, legt ze uit. “Je masseert niet zomaar. Je nodigt iemand uit om los te laten. Als er veel spanning in het hoofd is, focussen wij op de benen. Zo ervaren ze rust in hun lichaam, weg uit het hoofd.”

“Het laadt mij op, hier steek ik de stekker in mijn batterij.”

Wat het met haar doet? “Ik voel vooral dankbaarheid. Zien hoe iemand wegzakt in een diepe rust, alsof ze even boven de ziekte uitstijgen, dat is het allermooiste.” Ze krijgt er zichtbaar kippenvel van. “Het laadt mij op. Hier steek ik de stekker in mijn batterij”, lacht ze.

De eerste maanden voelde Veronique zich nog wat onzeker. “Ik was te veel bezig met ‘het moet zoals in de cursus’. Tot ik besefte: less is more. Als ik zelf rustig ben, voel ik goed aan wat iemand nodig heeft.” Intussen vertrouwt ze volledig op haar handen en intuïtie.

“Dit ziekenhuis was ooit mijn plek van angst, maar ook van zorg. Nu voelt het als een warme cocon”, zegt ze. “Dat ik hier nu mag geven wat ik zelf ooit heb mogen ontvangen… daarvoor ben ik echt dankbaar.” Ze hoopt dat zorgmassages nog bekender worden: “Het werkt. De ademhaling daalt, de pijn verzacht, de gedachten verstillen.”

Veronique wil ermee doorgaan zolang het kan. “Dit is mijn manier om terug te geven. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Dus ik leef. En ik zorg voor anderen.”