“Er is altijd een toon aanwezig”, zegt Lieven Afschrift (50). “Een hoge piep die nooit helemaal verdwijnt.” Drie jaar geleden kreeg hij tinnitus, maar de stilte waarin hij woont staat in schril contrast met die constante toon. Zijn huis ligt in een rustige buurt, omringd door bomen en amper verkeer. In deze stilte kan hij pas echt voelen hoe hard geluid kan binnenkomen. Zo dringt zijn piep enkel door in volledige stilte, zoals in zijn woonkamer.
“Ik stond op een concert te dicht bij de boxen, zonder oordoppen. Nadien bleef er iets hangen in mijn oor. Eerst dacht ik dat het de volgende ochtend wel weg zou zijn, maar dat was niet zo. Vanaf dat moment wist ik: dit is schade.”
De piep is sindsdien een constante, maar hij weigert er zijn leven door te laten bepalen. Overdag functioneert hij normaal en vergeet zelfs vaak dat het gepiep er is. Toch merkt hij dat hij gevoeliger is geworden voor bepaalde geluiden, zeker in zijn job als leerkracht. De schoolbel kan hij bijvoorbeeld moeilijk verdragen. “Die hoge, scherpe toon snijdt dwars door me heen. Ook op drukke recepties met veel geroezemoes voel ik meteen dat mijn hoofd volloopt. Soms ga ik gewoon niet of draag ik mijn oordoppen.”
Die oordoppen zijn intussen een vaste gewoonte. “Ik heb op maat gemaakte oordoppen. Het was een investering van 170 euro, maar ik heb er geen moment spijt van. Ik gebruik ze bij concerten, in de tuin en zelfs als ik de haagschaar gebruik. Overal waar het geluid te fel wordt.” Slechts één keer stond hij zonder oordoppen op een optreden. “We gingen naar een concert, en ik was ze thuis vergeten. Gelukkig was het geen heel luide muziek, maar ik ben toch helemaal achteraan gaan staan. Mijn vrouw stond vooraan, ik niet. Ik neem dat risico gewoon niet meer.”
Lievens voorzichtigheid is pas met de jaren gekomen. Als kind van de jaren zeventig en tachtig weet hij nog hoe normaal het was om vlak naast de boxen te staan. Decibelmeters bestonden nauwelijks en waarschuwingen waren er niet. Dat bewustzijn is volgens hem pas de laatste jaren gegroeid, vooral bij jongeren. "Vroeger dacht niemand aan gehoorschade", zegt hij.
“Oordoppen zijn zoals een fietshelm: je weet dat het beter is, maar toch draag je ze niet.”
Lieven vindt dat er nog altijd te weinig aandacht is voor het onderwerp. "Oordoppen zijn zoals een fietshelm: je weet dat het beter is, maar toch draag je ze niet", zegt hij. Volgens hem werkt het precies zo: iedereen wéét dat gehoorschade echt is, maar omdat bescherming niet stoer voelt, laten veel mensen het liggen. Daarom pleit hij voor meer duidelijkheid en strengere technische maatregelen. Op sommige smartphones verschijnt al een oranje waarschuwing wanneer het volume te hoog staat, maar dat is niet op alle toestellen zo. Bovendien, zegt hij, zou het verder moeten gaan dan alleen een icoontje. “Eigenlijk moet er iets nieuw komen: een technische limiet die voorkomt dat je toestel of je oortjes boven een veilige grens kunnen gaan.”
“Ik heb geluk dat mijn piep niet op de voorgrond zit. Hij is er, maar ik kan ermee leven. Zolang ik voorzichtig blijf, hoeft het mij niet te beperken.” Hoewel hij zich bewust is van de risico’s ziet hij geen reden om medische hulp te zoeken. Hij bekijkt zijn tinnitus eerder optimistisch.
Hij glimlacht. "Tinnitus hoort bij mij, maar bepaalt me niet."
Marieke (72)(Foto: Jara Cassimons) 
Camille (19)(Foto: Elio Dumont) 
Lieven (50)(Foto: Norah Gouwy)