Nu we meer dan ooit dicht bij huis moeten blijven en lokaal kopen steeds meer de norm is, komt Stad Gent met een nieuw initiatief. Walk Local is een project om handelaars en horeca-uitbaters een hart onder de riem te steken in deze tijden van crisis. Verschillende stadswandelingen gidsen je door de kunststad met fijne adressen along the way.
Op een frisse herfstochtend halfweg oktober, stap ik de bus op richting Gent-Sint-Pieters. Foodblogster Els Sirejacob wist me te verleiden met haar “culinaire wandeling die alle zintuigen prikkelt”. Vol verwachtingen en benieuwd naar wat zal komen, begin ik aan de tocht.
Afgestapt in de Clementinalaan doorkruis ik de stationsbuurt richting Koningin Elisabethlaan, waar ik mijn compagnie opwacht voor een gezellig ontbijt. Rustig ontwaken kan je niet in deze levendige doorgangsstraat. De geluiden van het verkeer overstijgen zonder moeite de fluitende vogels die richting Citadelpark vliegen.
Franse vibe
De eerste stop maken we bij Bakkerij Himschoot, een ambachtelijke bakkerij waar het lijkt alsof de tijd is blijven stilstaan. Het versgebakken brood en de koffiekoeken ruik je van mijlen ver. Verlekkerd op een ontbijt, vallen we helaas meteen in een teleurstelling, want je kan er niet ter plaatse ontbijten. Door de koude wind en de mondmaskers die we verplicht moeten opzetten, lijkt een ontbijt on-the-go ons nu geen goed plan.
Daarom wijken we even af van de route en steken we de straat over naar Bodega. Volgens Google kan je daar ontbijten aan schappelijke prijzen. De marmeren zwart-groene gevel doet me denken aan een veredelde slagerij, terwijl de zwart-wit gestreepte zonnewering de gedachte van een Franse lunchbar aanwakkert. Het interieur versterkt die Franse vibe. Het lijkt wel een Parijse kroeg waar je snel een croissant en een glas vers fruitsap kan bestellen voordat je aan een drukke werkdag begint.
De kaart is erg uitgebreid. Er zijn drie vaste ontbijtformules en je kan ook à la carte eten. Ik ga voor een verse muntthee, een chocoladekoek en een zachtgekookt eitje. In een mum van tijd staat het eten op tafel. De boterkoeken komen juist uit de oven en zijn nog aan het nasmeulen. Het is duidelijk dat het diepvriesbroodjes zijn en dat smaak je ook. Toch gaan ze vlot binnen, want nog voor de eitjes op tafel staan, blijven alleen een vetspoor en enkele kruimels in het broodmandje achter. Vijf krokante soldaatjes en een snuifje zout zijn genoeg om het perfect gekookte eitje naar binnen te spelen.
De honger is gestild, de rekening – van amper 15 euro – is betaald en onder vriendelijk gewuif verlaten we het restaurant.
Kriskras door elkaar
De volgende locatie is er eentje waar ik benieuwd naar ben. Rechtover Bodega vind je Boekhandel Limerick. Het is een van de weinige authentieke independent bookstores in de stad. Het valt meteen op dat de winkel een stuk ruimer is dan je zou denken. Van Charles Dickens tot Jane Austen en Joseph Conrad, de collectie is oneindig groot. Naast Nederlandstalige boeken valt het op hoeveel anderstalige literatuur hier te koop is.
De boeken staan nogal wanordelijk in de rekken. Sommigen liggen op elkaar, anderen staan naast elkaar in een boekenrek en dan heb je nog een hoop boeken die kriskras door elkaar op een tafel liggen. Je moet haast verplicht hulp inschakelen om dat ene boek te vinden waar je naar op zoek bent. Dat maakt de drie winkelbedienden zeker niet overbodig.
Het stadspark straalt weinig charme uit en voelt meer aan als een verbindingsweg tussen campus en station
Helemaal achteraan in de winkel, achter een grote muur, stoten we op een merkwaardige collectie oude typemachines. In het zogenoemde “literair museum” staan de oude schrijfmachines van de Nederlandse auteur Willem Frederik Hermans uitgestald. In tegenstelling tot de boeken, staan deze wel netjes naast elkaar, gelabeld volgens uitgeverij. Je zou ze zo in een echt museum kunnen onderbrengen.
Levensechte luchtballon
We zetten onze tocht verder langs het Citadelpark. Het park waarover de wildste verhalen de ronde doen en een van de meest gevreesde plaatsen om als vrouw te komen als het donker wordt. Overdag lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Toch straalt het stadspark weinig charme uit en voelt het meer aan als een verbindingsweg tussen campus en station door de gehaaste studenten die je van alle kanten voorbijfietsen. De rust en het ontspannen gevoel die we meekregen uit de boekenwinkel zijn al snel verdwenen.
Behoorlijk afgekoeld komen we aan bij het imposante gebouw van het Smak dat zich aan de rand van het park bevindt. Het strakke interieur staat in schril contrast met het druilerige Citadelpark waarin het museum zich bevindt. Met een studententicket van maar 2 euro gaan we de toonzaal binnen. De eerste indruk is helaas een domper. De nieuwe tentoonstelling is nog in opbouw, waardoor bijna heel de benedenverdieping – met uitzondering van het Broodthaerskabinet – leegstaat.
Op de eerste verdieping is een zaal tijdelijk bezet met de papieren collectie van Panamarenko. Hier staan enkel schetsen op papier, die de beeldhouwer maakte bij het ontwerpen van zijn kunstwerken. Je ziet er kleine nota’s zoals de voorziene omtrek van zijn zeppelin of het gewicht van een zijdeur van zijn duikboot. Door de vele vluchtige krabbels en berekeningen lijkt het net alsof je in zijn persoonlijke werkplek aan het grasduinen bent.
Door de vluchtige krabbels en berekeningen lijkt het net alsof je in Panamarenko’s persoonlijke werkplek aan het grasduinen bent
Omdat we niet veel tijd hebben, wandelen we zonder in detail te kijken naar de werken, door de andere zalen van het museum. We hoeven hier met niemand rekening te houden, want andere museumgasten dan wij, zijn er niet. Het ene werk is al indrukwekkender dan het ander, maar de laatste zaal is een echte voltreffer. Een levensechte luchtballon vult er de hele kamer en lijkt wel elk moment te kunnen opstijgen. Het is haast ongelooflijk dat dit werk achter de laatste muur van de tentoonstelling schuilt.
Keurig gedresseerde haverboterham
Het is bijna lunchtijd. We verlaten het Citadelpark en wandelen richting het centrum van Gent, naar de plaats waar we het meest naar uitkijken. Madam Bakster is een koffie- en lunchbar in een zijstraat van de Vlaanderenstraat. Je vindt er allerlei taarten, gemaakt van uitsluitend plantaardige producten, maar er staan ook vegan lunchgerechten op de kaart.
Aangekomen in het koffiehuisje, worden we hartelijk ontvangen door een sympathieke dame die ons een plaats in het salon aanbiedt. Een knusse zetel, met daarnaast twee eenzitjes rond een houten salontafel en aan de muur een kleurrijk werk van Eva Mouton. Hét voorbeeld van hoe een koffiebar er moet uitzien.
Na amper wachten komen een keurig gedresseerde haverboterham met hazelnootpasta, banaan en granaatappel en een thee van rode vruchten de keuken uit. De producten zijn vers, dat smaak je meteen. Hoewel de portie op het eerste gezicht wat klein lijkt, is mijn maag meer dan gevuld nadat ik het laatste stukje boterham naar binnen speel. Dat veganistisch eten niet goedkoop is, merk je aan de rekening, maar op vlak van prijs-kwaliteit is dat zeker in verhouding. Hier kom ik nog terug.
Zootje ongeregeld
Met een voldaan gevoel wandelen we verder naar onze laatste stop. Paard van Troje is naast een boekenwinkel ook een koffiebar. Bij mooi weer kan je op het zonneterras op de Kouter meteen aan het lezen slaan met een lekker drankje. Helaas steekt corona hier alweer stokken in de wielen, want sinds de lockdown van maart is hun terras niet meer opengegaan. Een koffie zit er voor ons dus niet in.
Paard van Troje is een zootje ongeregeld, maar hier verwacht je ook geen piekfijn geordende boekenrekken.
Nog meer dan bij Limerick valt het op dat de winkel een zootje ongeregeld is. Maar hier verwacht je ook geen piekfijn geordende boekenrekken. Paard van Troje straalt een huiselijke, losse sfeer uit, waar niet alles altijd piekfijn in orde moet zijn. Zo is er net vandaag een elektriciteitspanne, waardoor een deel van de lichten niet werkt. Hoewel het daardoor nogal donker is, trekken de uitbaters er zich kennelijk weinig van aan. Dat moet kunnen.
Met het nieuwste boek van Herman Brusselmans trek ik de deur van de boekenwinkel achter me dicht. Dat betekent meteen ook het einde van deze route. Ik ga met een tevreden gevoel terug naar mijn kot. De wandeling van Sirejacob is een aanrader. Ik heb locaties ontdekt waar ik anders nooit zou komen en het was fijn om de stad te herontdekken door de ogen van iemand anders.
[jetpack-related-posts]