Yentl Tijssens (19) groeide op in Blankenberge en studeert piano aan het Conservatorium Leuven. Hij heeft een passie voor muziek, literatuur en kunst en woont in een herenhuis dicht bij de zee. Ik woon in datzelfde huis dicht bij de zee. Want Yentl is mijn broer. En mijn broer heeft autisme. Tot voor kort hadden we nog nooit gepraat over zijn stoornis. We wisten alletwee dat hij het had, hoe we ermee om moesten gaan, en daarmee was alles gezegd. Tot nu dan.
Autisme is een modewoord dat vaak gebruikt wordt zonder dat mensen weten wat het juist is. Zelfs onderzoekers zijn er nog niet helemaal uit wat de stoornis precies is of hoe die veroorzaakt wordt. Ik weet uit eigen ervaring dat autisme meer is dan wat schema’s en een heen-en-weerwiegend kind dat asociaal is. In tegendeel, de stoornis kan juist iets positiefs zijn. Yentl speelt piano en schrijft zelf ook muziek. Hij vertelt me dat hij door zijn stoornis juist sneller alternatieve methodes kan verstaan in de muziek.
Dit is de eerste keer dat we als broer en zus praten over zijn stoornis. “Wat ik van het gesprek verwacht? Ik denk dat we beiden zeer veel zullen bijleren over mij”, begint Yentl ons gesprek. En dat is precies wat er gebeurde: