Om de financiële kater van de gezondsheidscrisis het hoofd te bieden, organiseert de Ancienne Belgique coronaveilige optredens met de ABnormal sessies. Tot het einde van dit rampenjaar mag talent van eigen bodem de stervende evenementensector een defibrillatiestoot toedienen in een tot-theater-omgebouwde AB. Vrijdagavond 9 oktober was het aan Admiral Freebee, die zijn nieuwe EP ‘Don’t Follow Me, I’m Lost’ kwam voorstellen.
Het bevreemdende gevoel dat we sinds dit jaar in een alternatief universum leven, wordt in een stad als Brussel alleen maar versterkt. Waar haastige pendelaars pre-corona elkaar onder de voet liepen, wachten nu geduldige reizigers in een rijtje hun beurt af. Op de Grote Markt is het met haviksogen speuren naar de zeldzame toerist en de trappen van de Beurs zijn niet langer vergeven van groepjes jongeren.
De Ancienne Belgique binnengaan voelt als inchecken voor een vlucht. Na het controleren van tickets en bagage word je door een steward gewezen naar je stoelen, en er wordt continu een instructievideo met veiligheidsmaatregelen getoond. De staanplaatsen zijn vervangen door zitjes voor bubbels van twee en op de balkons staan stoelen voor einzelgängers. Aan de toiletten controleert een vrouw met ijzeren hand het aantal bezoekers: o wee degenen die per twee het kleinste kamertje bezoeken.
Maar uiteindelijk is iedereen hier voor één reden: Admiral Freebee. Tom Van Laere, de échte naam van de admiraal, bestijgt het podium zonder veel boe of bah en laat meteen een herwerkte versie van ‘Hope Alone’ op ons los. De piano en gitaar hebben plaatsgemaakt voor synths en keyboards, de band is vervangen door toetsenist en producer Senne Guns. De keuze voor elektronische instrumenten was niet louter artistiek; Freebee kon een tijd lang geen gitaar spelen door een armblessure, wat resulteerde in vijf digitale nummers gecompileerd in de EP ‘Don’t Follow Me, I’m Lost”.
Slecht jaar voor Rock ‘N’ Roll
Na de introductie joeg hij zijn stem door een vocoder en sprak ons in alien-Engels toe: “Hello people of earth 2020, the virus is a human being and needs love like me”. Veel tijd om zijn boodschap te laten inzinken was er niet. Zodra de licht offbeat hihats van ‘No Ordinary Moments’ weerklonken, zonk de zaal weg in een kleine trance. De existentiële tekst over de vluchtigheid van het leven gecombineerd met het dreigende pianolijntje hield de zaal in zijn grip. Veel tijd was er niet te verliezen, zonder aankondiging stortte de admiraal zich in het derde nummer van de avond. Met de ballade ‘Recipe For Disaster’ herinnerde hij het publiek aan hun meest desastreuze liefdesperikelen en werd de sombere toon verdergezet.
Het is echter één van de admiraals gewoontes om van elke show een feest te maken, dus werd het tijd voor een energieke performance met ‘This Dream Of You’. Het was tijdens dit lied dat een dame op het balkon voor einzelgängers zich voor het eerst liet opmerken door uit haar stoel te springen en tegen alle regels in te beginnen dansen. Het zou helaas niet de laatste keer zijn dat ze van haar liet horen.
Na een dynamische opvoering van ‘Buddy’ kwam Van Laere voor het eerst van achter zijn vocoder en sprak het publiek toe in zijn doordeweekse stem. Net op het moment dat de zaal stil viel om de mededeling te beluisteren, achtte de actieve dame van weleer het nodig om luidkeels roepend de zanger aan te spreken. De zichtbaar geïrriteerde Freebee wuifde haar gebrabbel weg door te verklaren dat hij geen geld had voor een abortus. Nog voor de mevrouw een antwoord kon geven, weerklonken de eerste noten van een elektronisch herwerkt ‘Bad Year For Rock ‘N’ Roll’. Tijdens de bridge lieten Van Laere en Guns geen twijfel bestaan over welk jaar ze het hadden; in tenor herhaalden ze de woorden “twenty-twenty-twenty”.
Als een kleuter in de Kinepolis
De ene hit volgde de andere op, ‘Last Song About You’ kreeg videogame-achtige accentjes en liet het publiek prompt meeklappen. De melancholische akkoorden van ‘On A Day Like This One’ in combinatie met de gejaagde percussie zorgden voor de meest hybride ervaring van de avond; langs de ene kant wilde je ergens in een hoekje gaan kniezen, langs de andere kant wilde je de miserie uit je lijf gaan dansen.
Toen de admiraal zijn keyboard links liet liggen en zijn gitaar oppakte, veerde de helft van de zaal recht. Het was duidelijk dat sommigen gehoopt hadden op een avond vol scheurende gitaren in plaats van vocoders en synthezisers. Ze moesten echter op hun honger blijven zitten, de gitaar werd gebruikt voor een ingetogen opvoering van ‘Man In The Long Black Coat.’
Het applaus voor die performance was nog maar net in ontvangst genomen, of de dame op het balkon liet weer van zich horen. “Mogen wij eigenlijk dansen?” blèrde ze Freebee toe. Van Laeren antwoordde dat hij God niet is en dat zag mevrouw als toestemming van the man himself. ‘Einstein Brain’ werd ingezet en de dame sprintte van het balkon naar de eerste rij, waar ze als een kleuter tijdens de pauze van een bioscoopfilm heen en weer begon te lopen. Pas toen de security in beweging kwam, liep ze met dezelfde tred de trappen op en plantte zich weer in haar stoel. Het publiek was op dit moment meer geïnterreseerd in deze wilde furie dan in de twee mannen op het podium die het beste van zichzelf gaven.
Van Laere mistte de eerste noten van ‘Nothing Else To Do’, waarmee de eerste en meteen laatste technische fouten te noteren vielen. Hij volgde het op met ‘Let It Shine’, waar hij een verhaaltje vertelde over de controle van zijn leven terugnemen op de rug van gebroken dromen en wereldwijde misinformatie. Een lied oorspronkelijk geschreven in 2016, maar in 2020 actueler dan ooit.
Virus beminnen en vergeten
Het moment dat Admiral Freebee zijn mondharmonica bovenhaalde om ‘Rags ‘n Run’ te brengen, werd met gejubel door het publiek ontvangen. Een energieke performance later verliet Senne Guns het podium en haalde Van Laere zijn gitaar weer boven voor een ingetogen medley van ‘Oh Darkness’ en ‘Ever Present’. Iets té ingetogen naar de zin van de admiraal zelf, hij besloot halverwege te stoppen om ‘Ever Present’ opnieuw en intenser te brengen. Een keuze waar het publiek alleen maar achter kon staan. Dat de admiraal een veteraan in het vak is valt op: hij glijdt moeiteloos van high naar low energy en lijkt op sommige momenten de snaren van zijn gitaar te trekken.
Senne Guns mocht terugkomen voor de afsluiter ‘Always On The Run’, waarbij Freebee in het middenstuk een chaotische spoken word afstak over het “yapping” van zijn vriendin en het feit dat hij zonder Rock ‘N’ Roll niet kan denken. Het publiek werd aangemaand nog één keer gas te geven, wat zonder problemen gebeurde.
Om ons terug in de realiteit te storten haalde Van Laere voor de outro zijn vocoder weer boven en vroeg ons cryptisch om niet te vergeten van het virus te houden, waarna hij in de coulissen verdween. Een kleine dertig seconden later stond hij alweer terug om het publiek te verblijden met twee bisnummers. We kregen eerst het fantastische ‘Walking Wounded’ te horen, en daar was het beter bij gebleven. Het allerlaatste nummer van de avond, ‘The Wonder Of Life’, werd gespeeld met de bedoeling ons achter te laten met food for throught, maar viel uiteindelijk gewoon plat. Een danslied had een minder wrange nasmaak achtergelaten.
Bij het leeglopen van de zaal viel het op dat er niet gekeuveld werd over het virus, social distancing en mondmaskers. Het was een avond om te ontsnappen en ontspannen, waarvoor Admiral Freebee en Senne Guns de optimale gastheren bleken te zijn. Het concert duurde een dik uur, maar mocht twee keer zo lang zijn.
[jetpack-related-posts]