Adopteer ik een asielhondje met een rugzak of koop ik een kersverse puppy?

“Beste Heidi, wij willen onze Engelse bulldog Fonz afstaan. Hij is allergisch voor gras en wij gaan verhuizen naar een huis met een groot gazon. Een kuur van 250 euro per jaar zien wij niet zitten. De afgelopen twee jaar leeft Fonz in onze garage, waar hij meestal alleen zit omdat hij stinkt. De stank komt vooral door zijn allergie maar wij willen hem daardoor niet in de leefruimte.”

Dit is één van de brieven die Heidi Swerts in de bus kreeg en het is helaas geen uitzondering. Heidi is eigenaar van een Bulldog-asiel in Limburg en krijgt wekelijks brieven van mensen die hun huisdiertje beu zijn en er niet meer kunnen of willen voor zorgen om bepaalde redenen.

Iedereen die ooit al een hondenasiel heeft bezocht kan er zich iets bij voorstellen. Je komt binnen en meteen valt er een doordringende geur over jou, niet bepaald een stank, maar ook niet de meest frisse geur die er bestaat. Het is de geur van een hond, maar in dit geval honderd keer sterker. Logisch, want op de achtergrond hoor je tientallen honden blaffen. Sommigen lopen wild in het rond en blaffen alsof hun leven er van afhangt, anderen zitten rustig te wachten en kijken je met puppy-ogen aan. Het lijkt wel alsof ze alles uit de kan willen halen om jouw nieuwe vriend te worden. Je bent al tot over je oren verliefd en je denkt dat je eindelijk je nieuwe huisgenoot hebt gevonden, maar dan lees je het bordje:

“Boomer | Labrador | 4 jaar | Kan niet met kinderen of andere honden”

Meteen begin je verder na te denken “Oei, dat hondje is al vier jaar oud, wil ik niet eerder een puppy?” of  “Waarom kan dit hondje niet samenleven met kinderen of andere honden, heeft hij misschien gedragsproblemen?”

Emotioneel rugzakje

“Sommige honden die in dierenasielen worden gedumpt zijn doodsbang van hun nieuwe wereld”, schrijft Heidi Swerts in haar boek ‘Onvoorwaardelijk’. “Ze plassen als je ze aanraakt en ze kruipen in elkaar als je een flessenopener neemt, die angst in hun oogjes breekt telkens je hart. Ze zijn dikwijls bijna blind, hebben gebroken poten en zijn vooral mentaal een wrak. Maar met veel geduld, liefde en zachte woorden win je hun vertrouwen en krijg je zeer dankbare hondjes in de plaats.

Als je kiest voor een asielhond is het belangrijk dat je beseft dat je nooit met een wit blad begint, de hondjes in het asiel hebben altijd een verleden achter zich en dragen vaak een emotionele rugzak met zich mee. Zo een hondje is niet voor iedereen weggelegd en vaak weet je niet op voorhand wat de toekomst zal brengen. “In een asiel zitten natuurlijk al veel beschadigde dieren, waarvan sommige echt al bagage hebben. Krijg je dat nog goed? In veel gevallen wel, maar soms is daar echt een aanpassing voor nodig en dan heb ik het vooral over de omgeving aanpassen. Als daar geen goeie match is ligt dat vaak heel moeilijk”, legt Joke Monteny uit, gerenommeerd gedragstherapeut voor honden en docent aan VIVES hogeschool.

Heidi Swerts zegt zelfs dat ze aan mensen met jonge kinderen nooit een asielhond aanraadt, die honden hebben namelijk hun karakter al gevormd. Volgens haar is een erkende kweker in dat geval een betere oplossing. Natuurlijk bedoelt ze hier niet de gewone dierenwinkel, daarvan weten veel mensen al dat het geen goed idee is. Daar is vaak sprake van broodfok en de situatie is er allesbehalve ideaal voor de dieren. Maar een erkende kweker is iets helemaal anders. 

Het paradijs

Op de boerderij en kwekerij van Jonathan Vernaillen lopen de puppy’s vrij rond. In tegenstelling tot veel hondjes die in de broodfok geboren worden, blijven deze puppy’s nog enkele maanden bij hun moeder vooraleer zij naar hun nieuwe baasjes gaan. Als je de boerderij binnenstapt zie je geen verschil met een normale boerderij. Het is een typische hoeve met een mooie binnenkoer, enkele stallen en spelende kinderen. Het enige verschil is een hoekje met enkele schattige Bordeauxdogs. Ze liggen vredig bij elkaar te slapen alsof ze in een paradijs geboren zijn . Jonathan is een erkende kweker van dit ras, dat vind je terug op zijn website, maar verder heb je hier niet het gevoel dat je in een winkel terechtkomt. Het adoptiegezin dat er aanwezig is, komt al voor de derde keer kennis maken met de hondjes. Ze leren de karakters van de puppy’s kennen en hebben zo meer dan genoeg tijd om na te denken en uit te zoeken of zij wel de geschikte baasjes zullen zijn. Ook de nieuwe baasjes zelf worden door Jonathan goed bestudeerd, zo is hij zeker dat zijn puppy’s goed zullen opgevangen worden. Van overhaast of impulsief gedrag is hier geen sprake.

Andreas Beyers koos om deze redenen bewust voor een echte rashond. Hij wou er zeker van zijn dat zijn Duitse Herder van goede afkomst was. “Ik was bang voor miskweek en wou een hond met gezonde heupen. Een andere factor was dat ik hem naar mijn eigen hand wou zetten en nu heb ik een echt familiebeestje als resultaat.”

Op zich lijkt de keuze nu eenvoudig: een kersverse puppy waarvan je relatief zeker bent dat je hem volledig naar je eigen zin kan opvoeden en hem kan vormen tot jouw hondje. Eentje zonder trauma’s en zonder rugzakje… Dat lijkt toch de beste optie?

“Een leven redden”

Zo simpel is de keuze niet, want er is één groot probleem: de asielen zitten overvol, zo vol zelfs dat er wachtlijsten ontstaan. Wanneer honden echt geen baasje vinden moeten ze in het ergste geval zelfs ingeslapen worden. Duizenden vrijwilligers en werknemers over de hele wereld zetten zich dagelijks in voor die dieren, met als doel ze een nieuw leven te geven. Daar hebben ze jou bij nodig, de nieuwe baasjes. Het is hier dat het moreel dilemma komt boven drijven, kies je voor de puppy of haal je het beste uit jezelf naar boven en beslis je om het hondje met een rugzakje te nemen? Er wordt tenslotte gezegd dat je meestal meer liefde krijgt van een hondje uit een asiel omdat het dier beseft dat jij zijn reddende engel bent.

Dat was het geval bij Manou Foulon, zij adopteerde in het asiel van Gent een zwarte labrador genaamd Padja. Hij was amper zes maand oud, maar was al heel erg mishandeld en stond op het punt om een spuitje te krijgen. “Hij was alle vertrouwen in de mensen kwijt. Als we nog maar in zijn buurt kwamen, dan gromde hij en stond zijn nekhaar overeind. Maar na één maand voelde hij zich bij ons al volledig veilig.” Volgens Manou is ook een kweker geen juist keuze: “Er zijn genoeg honden die naar een huisje zoeken in het asiel, dus waarom er nog bij kweken? Net zoals bij de mens, kan perfect gedrag of gezondheid toch nooit gegarandeerd worden.”

Een grote voorstander van adoptie is Ann Lemmens. Zij is al van kinds af aan een grote dierenvriend en wil iedereen aanmoedigen om een hondje te redden uit de asielen.  Voor haar is de keuze simpel: “De voornaamste reden is dat je een leven redt. En niet één leven, maar meerdere. Want je redt het leven van je asielhondje dat misschien op termijn ingeslapen zou worden wegens overbevolking in het asiel, maar je redt ook het leven van een broodfokhond die geen extra nestje moet kweken. En zoveel levens redden, dat voelt toch ongelooflijk goed?”

Het vraagteken

Wie wil er nu geen leven redden? Stel je voor dat de blaffende en angstige labrador die je in het asiel aankeek met getraumatiseerde oogjes, maanden later bij jou thuis in de zetel ligt alsof hij nooit anders geweten heeft. Met de poten wijd open, snurkend en zonder zorgen in zijn nieuwe huisje. Of de maanden daartussen even zorgeloos zullen zijn, dat blijft een groot vraagteken. Wanneer je nieuwe huisdier tijdens het wandelen met de staart naar beneden loopt, de oortjes voortdurend achteruit houdt, zijn ogen geen seconde van jou laat afwijken en als iedere auto die passeert hem de stuipen op het lijf jaagt, dan pas komen die twijfels naar boven. Ieder hart van een echte dierenvriend breekt bij het zien van zulke trauma’s… Je wil weten wie of wat jouw beestje dit heeft aangedaan, maar meestal zul je de waarheid nooit weten. Je kan alleen maar je best doen om hier samen uit te komen, maar dat zal zowel voor hem als voor jou met vallen en opstaan gebeuren.

In sommige gevallen komt de klik er echter niet, of wordt die onverwachts verbroken. Natacha De Rocker, mama van twee dochtertjes kan dit spijtig genoeg bevestigen. Na de natuurlijke dood van haar hond, die ze kocht bij een kweker, besloot ze met het gezin om een hond te adopteren. In de beginperiode was het zeer moeilijk, de hond had in zijn vorige gezin compleet andere gewoontes aangeleerd en die klikten niet meteen. Na enkele maanden doorzetten werd hij deel van het gezin, alles ging goed en hij voelde zich koning te rijk. Plots veranderde de situatie en beet hij haar man Niko. Enkele weken later beet hij haar dochtertje Imani in het gezicht. Dit was de druppel, hij moest weg. Niemand wist wat de reden was achter het plotse agressieve gedrag, maar wat zeker is, is dat hij geen gelukkig verleden achter zich had. Uiteindelijk nam het gezin de zware beslissing om de hond via de dierenarts naar een asiel te brengen.

Later besloten zij, net als vele anderen, om via goede research op zoek te gaan naar het ras dat het best bij hen past. Na het zoeken naar de juiste kweker en een lange wachttijd voor hun nieuwe vriend vormen zij nu een gelukkig gezin. Maar spijtig genoeg zit er nu opnieuw een extra hondje in het reeds overvolle asiel.

Conclusie

Het is overduidelijk dat er in dit verhaal geen juiste keuze bestaat, het is een kwestie van zelfkennis om hierover te beslissen. Een dier redden uit een asiel is natuurlijk fantastisch en kan op iets moois uitdraaien, maar we ervaren vaak te veel sociale druk in die richting. Dit terwijl een rashond een even goede of zelfs betere optie kan zijn. Het is belangrijk dat je beseft dat een puppy boven een volwassen hond verkiezen niet egoïstisch is. Zolang je zeker bent van je stuk en je hond later niet in een asiel zal terechtkomen, heb je een juiste keuze gemaakt.