Vier jaar geleden liep het mis voor Anik De Wilde (64). De multimediawinkel die ze overnam van haar vader moet sluiten. “We hadden maximum 5% winst als we een fototoestel verkochten. Maar ik had vijf mensen in dienst en moest een huur van 10.000 euro betalen. Dat verhaal kon niet blijven duren.”
“5 januari 2016, ik zal het nooit vergeten.” Op die dag ging Anik samen met de curator naar haar zaak. “Ik had een blad gemaakt voor mijn klanten waar opstond waar ze terecht konden bij mijn collega’s. Toen het rolluik naar beneden ging scheurde de curator het blad onmiddellijk af.” Ze vertelt hoe moeilijk ze het had met de curator. “Een echte pitbull. Hij toonde niets van empathie. Zijn enige doel was zoveel mogelijk geld uit mijn faillissement halen en het is hem gelukt ook.” Het moment dat ze haar sleutels moest afgeven vergelijkt ze met het loslaten van haar kind. “Dat breekt u.”
Verschillende dromen
Als kind leefde Anik van het ene moment in het andere, ze had verschillende dromen. Ze wilde graag naar de humaniora (ASO), maar omdat haar ouders thuis een zaak hadden werd ze naar de handelsschool gestuurd. “Mijn dromen werden altijd kapotgemaakt. Ik werd steeds een andere richting opgestuurd dan ik zelf wilde. Het gevolg was dat ik niet meer naar school wilde gaan en dan ben ik maar beginnen werken.”
Na verschillende jobs te proberen belandde Anik uiteindelijk in de fotografiezaak van haar vader. “In het begin deed ik dat niet graag, maar na verloop van tijd begon ik dat wel plezant te vinden. De sfeer was er goed. Ik ging graag om met mensen. Het gaf me voldoening ze blij te maken met een fototoestel” Na een tijdje nam Anik de zaak over van haar vader. “Mijn vader en ik hadden een goede band. Wij begrepen elkaar met weinig woorden. Ik heb veel van hem geleerd.”
Moeilijke periode
Anik zag het faillissement aankomen, maar vertelt dat het sneller ging dan verwacht. Van fototoestellen verkopen en filmrolletjes ontwikkelen kon ze goed leven. Maar toen fotograferen digitaal werd en de winstmarges daalden kwam De Wilde in de problemen. “Mensen die online verkochten hadden evenveel winst al wij. Terwijl wij ook onze huur, verlichting en personeel moesten betalen. Fabrikanten hadden duidelijk geen zin meer in kleine winkeltjes. Mensen kochten online, maar kwamen wel naar ons toe met vragen en voor uitleg. Dit kon niet blijven duren.”
Meer en meer stevende ik af op een depressie
Ook de periode na het faillissement vond ze niet gemakkelijk. “De curator haalde het bloed onder de nagels vandaan. Dat verkort uw leven. Ze zeggen soms ‘een nagel aan uw doodskist’, het waren tien nagels aan mijn doodskist.” Ondertussen kampte Anik ook met financiële problemen en moest ze haar woning verkopen. “Je gaat naar de supermarkt, je koopt de promo’s en gaat weer naar huis. Meer en meer stevende ik af op een depressie. Je hebt geen doel, je zit constant tussen die vier muren en mensen beginnen u te mijden want je hebt geen geld. Ik nam soms Sint-Janskruid om erbovenop te blijven.”
Doorzetter
Als je echt diep hebt gezeten ben je snel tevreden
Anik noemt zichzelf een doorzetter. De periode na haar faillissement deed ze 64 sollicitaties. Een kleine vier maand werkte ze in een meubelzaak, een job die ze graag deed. “Een echte droomjob. Het gaf mij terug zelfvertrouwen. Ik verdiende terug een beetje. Ik kon na het doen van de boodschappen een koffie gaan drinken in plaats van rechtstreeks naar huis te gaan. Als je echt diep hebt gezeten ben je snel tevreden.”
“De weg is vooruit.” Anik vertelt me dat ze die moeilijke periode nooit zal vergeten maar dat het geen zin heeft om te blijven stilstaan. Nu werkt ze bij Dyzo, een vzw die zelfstandigen in moeilijkheden helpt. “Ik doe de job graag en ze zijn tevreden over mij. Ik ben een dikke optimist geworden. Opgeven zal ik niet doen. Soms moet het meezitten en heb je geluk nodig.”
De auteur
