Een jaar lang opgesloten zitten met vijf anderen op een oppervlakte niet groter dan een tennisveld. De meeste mensen zouden ervoor bedanken. Toch is het dat wat zes Amerikaanse wetenschappers en ingenieurs overhadden voor de wetenschap – of voor hun kinderdroom. Vanop een vulkaan in Hawaï simuleerden de deelnemers een Marsmissie. De bedoeling van dit NASA-experiment is het onderzoek naar het sociale aspect van ruimtemissies. Lynn Levy, wetenschapsjournaliste, gaf elke ‘astronaut’ een audiorecorder mee. Het resultaat: De bijzondere podcastreeks ‘The Habitat’, gemaakt door Gimlet Media.
Laat de woorden NASA–experiment en Marsmissie u niet afschrikken. Dit is geen alledaagse wetenschapspodcast, verre van zelfs. En hoewel de pseudo-astronauten al die tijd nooit verder dan enkele meters van elkaar verwijderd waren zullen zijn, hoeft u zich ook niet aan een soort Temptation Island te verwachten. Nee, deze 7-delige reeks lijkt wel een genre op zich te zijn.
In de eerste aflevering leer je de crewleden kennen. Eén van hen is Cyprien, een Fransman. Door zijn Frans accent is hij niet altijd gemakkelijk te verstaan, maar dat lost Levy handig op door af en toe iets te herhalen. En dat doet ze dan op zo’n manier dat je het als luisteraar niet eens doorhebt. Een detail misschien, maar het zijn net die subtiliteiten die deze reeks zo bijzonder maken. Wat we verder nog te weten komen in de eerste afleveringen is hoe een toiletbezoek in de ruimte werkt, hoe slecht gerehydrateerde kip wel niet smaakt, en dat de crewleden , om alles zo echt mogelijk op een echte ruimtemissie te laten lijken, slechts dertig seconden douchetijd per dag kregen en enkel naar buiten mochten in volledige astronautenuitrusting .
Maar na twee episodes en een hoop weetjes, komt er een vraag bovendrijven: 6 jonge mensen die een heel jaar zo dicht op elkaar zitten, daar moet toch iets van komen? Ook Levy stelt zich die vraag en doet daar niet beschaamd over. Ze veegt met haar kinderlijke opgewondenheid alle taboes van tafel en probeert te achterhalen of er romantiek in de lucht op Mars hing. Mét succes.
Levy heeft een bijzonder luisterend oor
Levy heeft namelijk een bijzonder luisterend oor. Het enige contact dat de crewleden hebben met de buitenwereld is via e-mail, waarop een vertraging zit. De journaliste moet het dus doen met de geluidsopnames die ze krijgt toegestuurd. Het resultaat is prachtig. Zonder expliciet antwoord te krijgen op haar vragen, zoals wie er met wie naar bed gaat of welke ergernissen er zijn binnen de groep, weet ze toch elke situatie volledig te schetsen. De deelnemers werden ook gekozen om zo dicht mogelijk aan te leunen bij de profielen van echte astronauten. Maar eens de kaap van 6 maanden voorbij, wordt het voor de kandidaten moeilijk zich niet aan elkaar te storen. Uitgezonderd 1 duo: zij lijken net dichter naar elkaar toe te groeien. Want wat blijkt: astronauten zijn ook gewoon maar mensen. Die menselijkheid en banaliteit legt Levy heel mooi bloot in haar podcast.
Maar als er één puntje van kritiek moet zijn, dan is het op het tempo van sommige afleveringen. De eerste episodes luisteren vlotjes maar vanaf nummer drie wordt het op momenten extra Amerikaans, met veel herhaling en suspense. Hoewel ik hierbij ook zou kunnen argumenteren dat het net past bij het verloop van het verhaal. Voor discussie vatbaar. Maar waar de meningen niet over kunnen verschillen, is over de schitterende muziekkeuze. Aan het einde van elke aflevering wordt ‘Space Oddity’ van David Bowie gecovered door een andere band, die er zijn eigen twist aan geeft. Ik zei het al: een genre op zich.
Deze verrassende podcast neemt je mee op reis. Niet naar Mars, maar naar ergens veel dichter bij huis.
De auteur
