Cafébazin worden was voor Alma De Nul de ideale therapie

Alma De Nul (65) verkoos een eigen streekbierencafé boven haar succesvolle job als bedrijfsvertaler-tolk in Brussel. Ze besefte pas na een zware tegenslag dat ze verkeerd bezig was in haar leven en nam een drastische beslissing die alles veranderde. “Ik leefde voor mijn job en niet voor mijn gezin, dat is mijn grootste fout geweest.”

 

Ik verloor mijn jongste zoontje bij een auto-ongeval en verkeerde maanden in een soort van shockAlma De Nul

Dertig jaar lang trok Alma De Nul bijna dagelijks naar Brussel. Ze werkte er als tolk voor een internationaal bedrijf en was een carrièrevrouw pur sang. Met twee jonge kinderen was dit geen evidentie. “Ik had amper tijd voor mijn gezin. Mijn twee kinderen waren meer bij hun grootmoeder dan thuis.” Ze leefde voor haar job en niet voor haar gezin. Het ondenkbare werd toen ineens de harde realiteit. “Ik verloor mijn jongste zoon Bjorn (7) bij een auto-ongeval en verkeerde maanden in een soort van shock. Daar heb ik enorm van afgezien en toen kwam het besef dat ik verkeerd bezig was in mijn leven.” De Nul besloot om niet bij de pakken te blijven zitten. Haar werk zou niet langer primeren, want ze had nog een zoon. Ze nam ontslag en maakte een sprong in het duister. “Ik startte mijn eigen zaak in mijn geboortedorp Zonnegem. Ik renoveerde mijn ouderlijk huis en maakte er een cafeetje van.”

Eerbetoon

Je leven omgooien na zo’n groot verlies vraagt heel wat moed en doorzetting. Veel mensen blijven hangen in die neerwaartse spiraal, maar dat is voor haar nooit een optie geweest. Dat doorzettingsvermogen dankt ze aan haar ouders. “Mijn ouders waren echte vechters. Mijn moeder was Joods en overleefde vijf verschrikkelijke jaren in een concentratiekamp. Opgeven stond niet in haar woordenboek. Mijn vader zat jaren in een werkkamp. Ze kwamen na de bevrijding naar België en hebben moeten knokken om hun doelen te bereiken. Mijn ouders startten met een café dat uitgroeide tot een vaste waarde in Zonnegem.” Haar zaak daar openen was dan ook een bewuste keuze. “Ik zag het als een eerbetoon aan mijn ouders om hun droom verder te zetten.”

Ik zie mezelf op mijn tachtigste nog even enthousiast achter de toog staanAlma De Nul

Aan stoppen denkt De Nul nog lang niet. Het dagelijks contact met mensen zou ze niet kunnen missen. “Ik ben thuis toch maar alleen. Mijn man stierf in 2011 door een ongeluk, ik heb enkel mijn zoon en kleinkinderen nog. Ze komen op bezoek in mijn café en voelen zich hier thuis.” Stilzetten is zeker niet aan haar besteed. “Ik zie mezelf op mijn tachtigste nog even enthousiast achter de toog staan (lacht).”

Marathon

Naast haar café uitbaten, houdt ze zich bezig met haar andere passies. Haar honden bieden haar veel gezelschap en lopen heel wat kilometers mee. “Mijn honden en ik gaan bijna dagelijks meer dan twintig kilometer lopen en dat houdt mij jong. Ik train nu volop voor een marathon. De marathon van Parijs lopen is iets dat ik nog wil doen in mijn leven.” De Nul heeft ook twee oldtimers waarmee ze regelmatig deelneemt aan rondritten, dat ziet ze als haar ultieme ontspanning. “Mijn Volvo Amazon uit 1965 is mijn echt pronkstuk. Toen ik nog studeerde aan de universiteit keek ik steeds vol bewondering naar mijn professor wiskunde zijn Amazon. Tien jaar geleden kocht ik dan mijn eigen Amazon. Zo’n impulsieve beslissingen zou ik vroeger nooit gemaakt hebben. Nu besef ik gewoon hoe kort het leven kan zijn en geniet ik er met volle teugen van.”

Ondanks het verdriet dat De Nul kende, is ze enorm trots op wat ze heeft verwezenlijkt. “Ik heb nooit opgegeven en dat is mijn kracht geweest. Ik ben nu 65 jaar en sta nog steeds open voor nieuwe invloeden, ik heb dat gewoon nodig in mijn leven. Ik vind dat mensen hun dromen te weinig voor werkelijkheid nemen. Bij mij is dat besef ook pas later gekomen en dat vind ik jammer. Daarom blijf ik actief zoeken naar uitdagingen. Ik mag dan al wat ouder zijn, maar de uitdrukking ‘the sky is the limit’ geldt zeker nog voor mij.”