Chantal De Maeyer (59) trok zeventien jaar geleden naar Zuid-Afrika. Na het overlijden van haar man richtte ze Sprinkle vzw op, een opvangtehuis voor aidswezen en kansarme kinderen die aan een betere toekomst willen werken. Toch blijft ze bescheiden. “Ze moeten mij niet bedanken, dat vind ik lastig. Ik zet hen enkel maar op het goede pad, de rest doen ze zelf.”
In 2000 slaat het noodlot toe wanneer ze haar man verliest in een auto-ongeval. Het heeft haar ertoe aangezet om op reis te gaan naar Zuid-Afrika, een land dat haar zinnen al een tijdje prikkelde. “Na het overlijden van mijn man, wou ik ergens naartoe waar ik met hem nog niet was geweest. Die bestemming moest iets nieuws zijn, vond ik. Ik heb ook in geen enkel land het gevoel gehad dat ik in Zuid-Afrika was, terwijl ik veel mooie landen heb bezocht. Ik zeg altijd dat België mijn vaderland is, en Zuid-Afrika mijn moederland. (lacht) Hoe ik ernaar kijk, is er in mijn leven een periode voor die dag en een periode na die dag: alles verandert. Mijn leven werd zodanig overhoop gegooid, dat mijn reactie daarop was: ‘ik gooi het dan nog verder overhoop en begin iets van nul.’ Die nieuwe basis was nodig om iets van mezelf te kunnen opbouwen.”
“Er is in mijn leven een periode voor die dag en een periode na die dag: alles verandert.”
Eigen filosofie
Zeven jaar later gaat een jeugddroom in vervulling. De eerste steen van het weeshuis Sprinkle vzw in Zuid-Afrika werd toen gelegd. Al van toen ze nog studeerde, kriebelde het bij haar om ooit ontwikkelingswerk te verrichten. “Na het overlijden van mijn man en als de kinderen al wat groter waren, zag ik mijn kans schoon om me in dat avontuur te storten. Voor ik met Sprinkle begon, heb ik een maand rondgereisd in Zuid-Afrika om projecten te bezoeken die ik zou kunnen steunen of waar ik mijn handen uit de mouwen zou kunnen steken. Ik heb helaas nooit het gevoel gehad dat mijn eigen filosofie terug te vinden was in een van die projecten. Dan heb ik -een beetje als een idioot- maar beslist om zelf iets op te richten. (lacht) Ik wou het op mijn eigen manier eens proberen, liever dat dan een toegeving te moeten doen.” Die toegevingen zijn wel vaker een pijnpunt, merkt Chantal op. “Ik vind van mezelf dat ik behoorlijk zelfstandig ben, ik ben graag de baas over mijn keuzes. Mijn ouders hadden een eigen zaak, waardoor ze altijd druk bezig waren. Bijgevolg ben ik vrij zelfstandig opgegroeid. Dat zorgt ervoor dat ik wel eens moeilijk in de omgang ben, denk ik. (lacht) Ik heb soms nogal vaststaande ideeën over bepaalde zaken, en dan vind ik het moeilijk om daarvan af te wijken. Los daarvan ben ik wel heel meevoelend en sociaal. Warm, misschien? Al klinkt dat een beetje pronkerig.”
“Ik wou het op mijn eigen manier proberen, liever dat dan een toegeving te moeten doen.”
Geluksvogels
Chantal De Maeyer (foto: Iris Geerardyn)
Laat pronken nu net het laatste zijn wat Chantal wil doen. Als je haar vraagt of ze veel voldoening haalt uit het opvangtehuis, maakt ze duidelijk dat Sprinkle vzw er niet gekomen is voor haar eigen voldoening. “Ik heb het er moeilijk mee als de mensen daar of die kinderen mij teveel bedanken. Sowieso vind ik het lastig om complimenten te krijgen. Ik ben slechts iemand die hen op het goeie pad zet, of hun neus in de juiste richting zet. Ik krijg voldoening als ik hoor dat ze geslaagd zijn in iets en dat ze beseffen dat ze het aan zichzelf te danken hebben. Daar probeer ik telkens op te hameren.” Verder hebben de voorbije tien jaar haar vooral geleerd om tegenslagen uit haar eigen leven te relativeren. “Als je terugkomt van twee weken Zuid-Afrika en dan hier zoveel mensen hoort zeuren om niks … Daar kan ik me echt aan ergeren. Niemand kiest waar hij of zij geboren wordt, maar we zouden wat vaker moeten beseffen welke geluksvogels wij zijn dat we hier geboren zijn en niet in Syrië, een klein dorpje in Afrika, of nog zoveel andere plaatsen in de wereld.”
De auteur
