“Ik heb mijn leven goed ingevuld.” Danny Jonckheere (53) heeft genoeg gewerkt en bolt rustig uit. “Ik ben elke dag chill.”
Danny groeide op in Hoboken in de jaren zeventig. Hij moest de straat maar oversteken en was in het bos. “Dat was tof, mijn ouders riepen uit het venster: ‘Danny, André, komen eten’, de natuur was vlakbij.” Sindsdien heeft de natuur hem niet meer losgelaten. “Ik doe alles om de natuur te beschermen en ben daar maniakaal in. Ik streef onophoudelijk naar meer natuur.” Hij is lid van vogelverenigingen in binnen- en buitenland. Met de natuur is geven en nemen volgens hem. “Ik denk dat mensen meer respect voor de natuur hebben als ze ervoor moeten betalen.”
Zijn engagement vertaalt zich in het voorzitterschap van de Hobokense Polder. “Op mijn achttien was ik vrijwilliger bij Natuurpunt. Toen mijn voorganger ermee stopte heb ik het voorzitterschap op mij genomen.” Hij besteedt er veel tijd aan, maar trekt zich regelmatig terug in de natuur. “Ik hou erg van de geur van moor; modder en moeras zoals ze zeggen.”
ACV
Als rustgevend persoon neemt hij graag mensen onder zijn vleugels. “Ik heb een engelengeduld en kan goed relativeren.” Hij verdraagt geen onrecht. Vakbondsafgevaardigde Danny komt op voor zijn collega’s maar vindt zelf dat hij niet moet overdrijven. Zo zei een collega ooit tegen hem: “Je moet de volgende dag geen gesneden brood meenemen voor die man.”
Schatteke, het is elf uur. Morgen is er nog een dag
Danny Jonckheere
Danny werkt halftijds en dat bevalt hem goed. “Ik heb mijn leven goed ingevuld.” Zijn vrouw heeft een drukke job. Hij doet het huishouden, maar beschermt haar. “Dan trek ik voor de grap mijn groene ACV-jas aan en zeg: ‘Schatteke het is elf uur, we gaan nu stoppen. Morgen is er nog een dag.’ Hij heeft altijd gestreefd om het beter te doen dan zijn ouders. “Wij sliepen met twee op een kamer van drie op vier. Mijn kinderen hebben elk twintig vierkante meter voor zichzelf.”
Genieten is zijn levensmotto. “Ik ben elke dag rustig, chill.” Als hij kon kiezen trok hij zich terug in een huisje in de Biesbosch of in een Spaanse Casa. “Laat de wereld maar draaien.” Maar als je iets speciaal hoort of ziet in de natuur mag je hem steeds wakker maken. “Dan spring ik wel uit bed.”
De Sprinkhaanzanger
Zijn grootste angst is om blind, doof of immobiel te worden. Zo zet hij op het werk altijd een hoofdtelefoon op. “Ik wil de sprinkhaanzanger blijven horen.” Deze vogel zingt zo speciaal dat velen hem niet horen. “Als ik die goed hoor weet ik dat het nog snor zit.” Danny is trots dat hij de Hobokense Polder heeft uitgebreid en dat hij hiervoor subsidies krijgt. “In mijn beginjaren deden we alles gratis. Er zijn soms vrijwilligers die zeggen: ‘Krijgen wij geen geld voor onze inspanningen?’ Dan zeg ik: ‘Wij hebben vijfentwintig jaar gewerkt zonder er geld voor te krijgen. Doe voort en zeur niet.’“
De trapvogel
Danny wil pionier zijn zoals David Attenborough en Jacques Cousteau. “Ik geef les over kikkers en padden. Zo probeer ik de kinderen iets bij te brengen over de natuur.” De natuur beschermen en behouden, daar is hij maniakaal in. “Alles wat ik zie, wat ik belangrijk vind, dat bewaar ik in een databank voor het nageslacht. Mijn kinderen lachen daar weleens mee. Vorig jaar in Malaga fotografeerden ze mij. Ik moest plaatsnemen op een grote en een kleine trap. Achteraf toonden ze de foto’s en zeiden dat ik niet meer moest zeuren. Ik wou de trapvogel zien, mijn kinderen dachten daar anders over. ‘Je hebt nu de grote en de kleine trap gezien.’”
Mocht Danny het leven overdoen, hij deed hetzelfde. “Ik ben heel tevreden met het parcours dat ik afgelegd heb.” Ooit heeft hij van zijn passie zijn beroep willen maken. “Ik heb één keer geprobeerd een job te vinden in de natuur. Als ploegbaas van een ploeg exotenbestrijders in de provincie. Het was me bijna gelukt. Alle dagen met mijn laarzen in het water, dat zou fantastisch zijn.”
“Als een joviale collega en iemand die veel voor de Hobokense natuur heeft betekend”, zo wil Danny herinnerd worden.
De auteur
