Speculeren op een onverantwoorde manier over onopgeloste moordzaken. Silke Vandenbroeck en Laura Scheerlink doen het nu al ruim twee jaar. In de podcast ‘de volksjury’ bijten ze zich vast in de gruwelijkste verhalen. Andràs Pandy, Marc Dutroux, Jack The Ripper… iedereen komt op zijn beurt, aan de beurt.
True crime is hip. Of ja, dat is hoe je het zou kunnen noemen. Je opent Netflix en overal zie je, naast de kerstfilms, docuseries. Ted Bundy, The confession Killer en Unbelievable zijn goede voorbeelden. Ze worden wereldwijd bekeken en ze vormen voer tot discussie. Dat is ook zo bij de podcast ‘de volksjury’. Alleen pakt het Vlaamse true-crime-duo het iets anders aan.
Twee warme stemmen nemen je mee in de meest gruwelijke verhalen. Een Brussels accent en een rollende r trokken me onmiddellijk de podcast in. In de allereerste aflevering van ‘de volksjury’ bespreken Laura en Silke de moord op Christine Van Hees. Wat aanvankelijk lijkt op een makkelijke moordzaak, bleek achteraf gezien toch ingewikkelder. Een ding is wel duidelijk: het is weer zo’n typische, Belgische doofpotaffaire. En dat doet het duo lachen. Wat meteen het ijs breekt en de toon zet voor de podcastreeks.
Hoewel elke aflevering op een gelijklopende manier opent, zit er geen vaste structuur in de podcast. Laura en Silke beginnen uiteraard altijd met een schets van de persoon over wie ze het gaan hebben. Daarna gaan ze vanzelfsprekend over naar de misdaad die eraan gekoppeld zit. Het onderzoek volgt en de meisjes speculeren erop los om uiteindelijk op hun eigen fantasie verder te gaan. Dat mag ook, volgens hun onderschrift, want in hun podcast speculeert het duo op een onverantwoorde manier.
De vaste structuur is ook geen noodzaak in dit format. De conversatie tussen de twee is energiek, spontaan en oprecht. Soms lijkt het alsof je stiekem een conversatie van twee toffe grieten aan het afluisteren bent. Alsof zij ook zelf niet altijd doorhebben dat er andere mensen meeluisteren. Ze zitten gezellig te keuvelen samen, maar alleen gaat het dan om de meest pijnlijke zaken uit de (Belgische) geschiedenis. De podcast wordt niet ondersteund door muziek. Uitgezonderd de begingeneriek. Het is een babbel, zonder scènes of achtergrondgeluid. Tenzij Laura’s kachel weer eens aanspringt tijdens de opnames. Mocht de opbouw anders zijn, zou het format ook wegvallen. Het feit dat het een gewoon praatje is tussen vriendinnen maakt het net zo aanstekelijk. En de charme waar beide dames over beschikken nog meer.
Er komt geregeld een vleugje humor aan te pas. Soms krijg je er zelfs een ongemakkelijk gevoel bij, aangezien ze nog steeds bezig zijn met een delicate zaak. Er zit geen rem op, want ze knippen in de podcast niet wat soms voor ellelange afleveringen zorgt. Zo floepen er soms ongemakkelijke dingen uit als “love you Christine Van Hees”. Het voelt als een vertrouwde omgeving waar je onverantwoord kan zeggen wat je wil. Dat vleugje humor maakt het heel aangenaam om naar te luisteren. Silke en Laura halen de meest absurde anekdotes naar boven zoals Pandy die tussen het snijden van twee lijken door rustig nog om een boterham komt. Het duo lacht vaak gewoon met de omstandigheden. Zo ook met het Belgische rechtssysteem.
Ondanks dat de volksjury de eerste podcast is die Silke en Laura gemaakt hebben, ben ik heel benieuwd naar een vervolg. Ze posten nog regelmatig nieuwe afleveringen, maar een ander concept door dezelfde olijke moordbrigade zou een leuke verassing zijn. En zou misschien de kers op de taart kunnen zijn, naast de kerstspecial die dit jaar over Dutroux gaat. In de tussentijd hou ik me lekker bezig met scrollen door de Facebookdiscussiegroep op zoek naar andere lugubere verhalen.
De auteur
