‘Droevige films kijken maakt je dikker’, lazen we onlangs op de website tagmag.be.
De website verwijst naar een onderzoek van wetenschappers van de Amerikaanse universiteit van Cornell. De wetenschappers kwamen tot die conclusie door twee groepen proefpersonen met elkaar te vergelijken. De eerste groep keek naar ‘Love Story’, een tragisch liefdesverhaal van Arthur Hiller, de tweede naar de komedie ‘Fashion Victim’ van Andy Tennant. Uit de analyse achteraf bleek dat de eerste groep maar liefst 28 tot 55% meer popcorn en ander snoepgoed naar binnen speelde dan de tweede. Volgens de wetenschappers gaat het hier puur om emotionele compensatie. Om de droefheid van de film tegen te gaan, eten we om ons gelukkiger te voelen. Hoe droeviger, hoe meer we eten.
Klopt dat?
Volgens het artikel dat verscheen op de website van de Amerikaanse universiteit van Cornell lijkt het zo. ‘Mensen die zich verdrietig voelen, hebben de neiging om meer ongezond voedsel te eten dan wanneer ze zich gelukkig voelen’, lezen we. Brian Wansink, de John S. Dyson-hoogleraar Marketing, Toegepaste Economie en Management aan Cornell, en twee collega’s bedachten verschillende onderzoeken om het verband tussen stemming en eten te testen. Wansink vermoedt dat gelukkige mensen hun humeur op korte termijn willen behouden of verlengen. Gelukkige mensen kijken naar de lange termijn en wenden zich daarom tot voedsel met meer voedingswaarde. Mensen die zich echter verdrietig of depressief voelen, willen zich snel beter voelen. Dit doen ze aan de hand van een snelle toegeeflijke snack die goed smaakt en hen onmiddellijk een ‘euforische bult’ bezorgt.
Volgens onderzoek van psychologen Peggy Bongers en Anita Jansen bestaat de klassieke emotionele eter (die bij neerslachtigheid meteen grijpt naar troostvoer) helemaal niet. Dit concluderen ze aan de hand van een overzichtsstudie van 25 onderzoeken. Er zou nauwelijks bewijs zijn dat er mensen zijn die structureel hun zorgen weg eten. In het artikel wordt gesteld dat emoties wel extreem eetgedrag kunnen uitlokken, maar dat het niet alleen gebeurt als je je rot voelt. Mensen die zichzelf een emotie-eter noemen zouden ook te veel eten als ze zich goed voelen. Zowel Kaat Meervis, diëtiste en diabeteseducator als Johan Swennen, klinisch psycholoog, personal trainer en zaakvoerder van het gezonde huis te Leuven verwerpen dit onderzoek.
‘Als je tijdens een film negatieve emoties krijgt, zien we dat mensen vaak de neiging hebben deze emoties te onderdrukken en te ontwijken. Ze gaan afleiding proberen zoeken van deze emoties, eten is voor sommige mensen een alternatief. Het gevaar met eten bij negatieve gevoelens is dat de beloning snel volgt. Dat maakt het voor een aantal mensen verslavend en dan spreken we van emo-eten’, zegt Johan Swennen. Verder is er volgens Swennen een grotere groep mensen die zullen verdikken door eten en negatieve emoties tegenover een kleinere groep die zal afvallen door eten en negatieve emoties.
‘Troostvoedsel eten bij negatieve gevoelens gebeurt vaker dan voedsel gebruiken als beloning bij positieve gevoelens’, aldus Kaat Meervis. ‘We voelen ons beter door even suikers te eten en een kortstondig gevoel van euforie op te wekken, daarna vermindert dit gevoel. Droevige films maken je enkel dikker als je bij negatieve gevoelens grijpt naar ongezond eten’, verklaart Meervis.
Conclusie
Deze stelling is grotendeels ONWAAR. We worden niet dikker van het kijken naar een droevige film. We worden wel dikker door het ongezonde eten dat we als copingmechanisme gaan gebruiken bij slechte gevoelens. Wie een gebroken hart probeert te lijmen met Cookie Dough-ijs of na een moeilijke dag op het werk een pizza bestelt, moet dus nog niet meteen denken dat hij een verstoorde relatie met eten heeft. Maar wanneer je geen andere copingmechanismen meer hanteert, wanneer je telkens letterlijk je gevoelens weg eet en jezelf verdooft met suiker en vet in plaats van bijvoorbeeld met iemand te praten, even een wandeling te maken of je gedachten te verzetten met een boek of een spel, dan kan het problematisch worden.
De auteur
