Voor SelfLAB I heb ik ervoor gekozen om columns te schrijven. Ik heb altijd graag columns gelezen. Vroeger bladerde ik vaak door naar de pagina’s van vaste columnisten in een krant of tijdschrift. Het leek me altijd heel leuk dit zelf ook te mogen doen. Ik had er echt niet veel nood aan mijn persoonlijk leven open en bloot te gaan vertellen en wou het liever wat actueler houden. Daarom koos ik voor actuele onderwerpen. Onderwerpen die doorheen het academiejaar in het nieuws zijn geweest en waar ik me een sterke mening over kon vormen. Ik wou het echter origineel aanpakken. Ik wilde niet het zoveelste column zijn met droge tekst. Daarom koos ik ervoor mijn columns in briefvorm te schrijven. Ik heb me steeds gericht tot een sleutelfiguur in de actuacase en sloot steevast af met “Groetjes, Lien”. Daarbij was de naam van mijn blog meteen geboren.
Mijn blog
Op “Groetjes, Lien” heb ik geprobeerd zo divers mogelijke onderwerpen aan bod te laten komen. Ik heb onder andere geschreven over Bart De Pauw, maar even goed ook over Ketnet. In het begin was het heel erg moeilijk om iets op papier te zetten. Ik ondervond meteen dat columns absoluut geen makkelijk genre zijn. Wanneer je een interview afneemt, baseer je je op de info die je krijgt. In zo’n situatie lukt het me vrij vlot daar een tekst van te maken. Voor een column heb je echter inspiratie nodig en die kwam niet altijd even vlot. Talloze uren heb ik achter mijn scherm gezeten zonder ook maar iets op papier te zetten. Daarom werd het ook heel moeilijk om te plannen. Vaak plande ik om op vrije momenten aan mijn blog te werken, maar zo werkt het helaas niet. Inspiratie komt wanneer het komt. Mijn respect voor wekelijkse columnisten is er enorm door gegroeid.
Ik vond het aangenaam me een mening te kunnen vormen over bepaalde onderwerpen. In het begin voelde dat nogal ongemakkelijk aan. Er wordt namelijk steeds op gehamerd dat wij als student journalistiek objectief moeten zijn, iedereen een kans moeten geven en vooral onze eigen mening niet mogen laten doorschemeren. Ik vond het dan ook een beetje moeilijk om openlijk te schrijven waar ik voor stond. Het was ver buiten mijn comfortzone. Wie een mening heeft, stelt zichzelf ook vaak open voor commentaar. Daarom denk ik dat ik nooit een openbaar column zou durven schrijven voor een Vlaamse krant, zoals Joël De Ceulaer bijvoorbeeld doet.
Ik heb voornamelijk geschreven over onderwerpen waar ik al een sterke mening over had. Soms besefte ik niet dat het zo voor het grijpen lag. Vaak zat ik dagenlang na te denken waarover ik zou kunnen schrijven, maar zat ik wel met vrienden te discussiëren over actuele onderwerpen. Toen een vriendin, na een discussie over een krantenartikel, opeens zei dat ik daar iets over zou moeten schrijven, vielen de stukjes in mekaar. Waarom eigenlijk niet? Soms zat ik te lang te piekeren in plaats van het gewoon te doen.
Of ik in het echte leven nog steeds een columniste zou willen worden? Ik betwijfel het sterk. Al heb ik door dit project veel bijgeleerd en heeft het me alvast een ervaring rijker gemaakt. Benieuwd? Klik hier voor mijn blog.
De auteur
