“In beide werelden ben ik een vreemde, in Vietnam ben ik zelfs een toerist.” Hoa Truong kwam op 7-jarige leeftijd naar België via gezinshereniging. Vandaag heeft ze twee succesvolle Vietnamese restaurants in Antwerpen. Haar ervaring deed ze op bij Little Asia, het restaurant van haar zus Quyen. “Zij was mijn grote leermeester, ik heb alles aan haar te danken.”
Dankbaarheid
“Mijn oudste zus Quyen is de motor achter alles”, zegt Hoa resoluut. “Toen mijn papa het land ontvluchtte in 1981, was mijn zus Quyen als 10-jarig meisje de oudste van het gezin. Ze moest voor het huishouden en de kinderen zorgen, want mijn mama moest overdag naar de gevangenis. De Vietnamese autoriteiten dachten dat mijn mama medeplichtig was”, zegt Hoa. “Mijn jongste broertje was op dat moment drie maanden oud en moest elke dag naar de gevangenis omdat hij nog borstvoeding kreeg.”
“Mijn papa is mijn held. Door hem heb ik nu een betere toekomst en een beter leven.”
“Papa is opgepikt door een Belgisch vrachtschip op zee en 5 jaar na zijn vlucht kon hij ons naar België halen via gezinshereniging.” Hoa is haar papa heel dankbaar. “Mijn papa is mijn held. Door hem heb ik nu een betere toekomst en een beter leven. Papa heeft een mooie opoffering gemaakt om ons gezin een mooie toekomst te geven.” Op de vraag of ze hetzelfde zou doen indien ze in haar papa’s schoenen stond, antwoord ze eerder twijfelend: “Ik weet niet of ik de durf zou hebben om dat te doen. Als het echt noodzakelijk is en de toekomst van je kinderen is in gevaar zou ik het allicht wel doen.”
Vietnamese keuken
Als student begon Hoa te werken in het prestigieuze restaurant van haar zus, Little Asia. Daar groeide ze al snel uit tot maître van de zaal. “Het contact met mensen, de service die ik hen kon bieden beviel me”, vertelt Hoa met een glimlach.
Bij de opstart van hun eerste restaurant Little BÚN hadden Hoa en haar man nog niet veel ervaring in de keuken. “Naar aanloop van onze opening heeft mijn man enkele weken stage gelopen bij Little Asia om zo goed mogelijk de Vietnamese keuken te leren kennen”, klinkt het. “In de beginjaren was het restaurant non-stop open”, vertelt Hoa, terugdenkend aan de periode waarin ze haar familie zelden of nooit zag. “Gelukkig begreep mijn familie het en nu ben ik ook blij dat ik het toen zo gedaan heb.”
Hoa keert geregeld terug naar Vietnam, samen met haar gezin. De voornaamste redenen zijn: “Het ontdekken van nieuwe smaken en het weerzien met de familie”, vertelt Hoa. De smaken verschillen van gebied tot gebied. Het is geen globale keuken. “Het zuiden is meer zoet, het centrum is pittiger en in het noorden gebruiken ze minder kruiden”, zegt Hoa.
“Ik heb graag controle over al mijn restaurants en er moet overal goede kwaliteit worden aangeboden.”
“Ik heb graag controle over al mijn restaurants en er moet overal goede kwaliteit worden aangeboden.” Kwaliteit is zeer belangrijk voor Hoa, “als dat er niet is begin ik er niet aan”, benadrukt ze. Ze is al gevraagd om Little BÚNs te openen in steden als Barcelona en Amsterdam, maar dat is misschien iets voor in de verre toekomst. “Als je in steden over de hele wereld zit kan je niet overal de kwaliteit controleren en daar wringt voor mij vaak nog het schoentje”, vervolgt Hoa. Als ze overal ter wereld een team heeft met dezelfde waarden en visies dan twijfelt ze geen seconde. “Dat is jammer genoeg niet de realiteit, maar we blijven dromen.”
Op de vraag of ze blij waren met de Gault&Millau voor beste Aziaat, geeft Hoa een duidelijk antwoord: “Heel blij, want we hadden het nooit verwacht. De prijs is een heel grote erkenning voor ons en het team.”
Ondernemersvisie
“Als je aan iets begint moet je daar voor de volle 200% mee bezig zijn en in geloven. Je mag niet naar de tijd kijken. Van ‘nine to five’ werken gaat niet. Blijven doorgaan, ook al faal je en heb je tegenslagen. Hard werken wordt altijd beloond.” Aan deze visie hecht Hoa veel belang, omdat ze jaren gevochten heeft om te staan waar ze nu staat.
De auteur
