Ik voel me nooit eenzaam. Iedereen vraagt mij of ik eenzaam word, alleen op kot. Neen. Ik geniet. Ik geniet van de rust en de stilte. Ik kies wat ik eet, waar ik eet, met wie ik eet. Mijn kot is mijn thuishaven.
Begrijp me niet verkeerd: het is ook belangrijk om met je schip naar andere havens te varen. Ik hou bijvoorbeeld van het geluid als mijn te zware deur hard dichtklapt, achter mij. Een check in mijn tas om te zien of ik alles bij me heb. Als ik ‘s ochtends door het park naar school wandel voel ik me oprecht gelukkig. Langs de constant veranderende bomen, momenteel volop in herfstmodus. Ik wandel door een screensaver.
Soms vraag ik me af of dat niet raar is, je niet alleen voelen. Technisch gezien ben ik ook niet alleen. Ik heb mijn vrienden waar ik veel van hou. Ik heb mijn familie die veel van mij houdt. Maar toch, mijn Insta-generatie kan niet omgaan met alleen zijn. De kunst van eenzaamheid is niet langer een kunst. We doen niets zonder er een filter op te gooien en te delen. Ik raad iedereen aan om alleen naar de cinema te gaan. Helemaal alleen tussen de loveseats vol verliefde koppeltjes. Voor even die eenzaamheid accepteren en ervan genieten.
‘s Avonds wandel ik terug door het park naar kot. Zonder filter.
De auteur
