Jongeren zijn onverschillig, passief en minder geëngageerd dan hun voorgangers. Dat is althans wat cynici hen verwijten. Maar klopt dit wel? Deze jonge activisten bewijzen het tegendeel.
Neoza (26) maakt activistische kunst: “Ik heb mijn woede omgezet naar de drang om iets goeds te doen.”
Neoza Goffin was amper veertien jaar toen ze een seksueel trauma meemaakte. Sindsdien maakt ze kunst over onderwerpen als seks-positivity, lichaamsdiversiteit en inclusiviteit. “In de middelbare school maakte ik een werk over feminisme: een collage van borsten om te tonen hoe échte borsten eruitzien.” Die drang om sociaal-maatschappelijke boodschappen te verkondigen via kunst, is gebleven.
Zelf omschrijft ze haar kunst als een kleurrijke wereld die taboes overwint en speelse gesprekken uitlokt over onderwerpen als body positivity, intimiteit en aanraking. Haar liefde voor de kleur lila is duidelijk in haar oeuvre. “Zoals in een galerie wit de basiskleur is, is lila mijn basiskleur.” Paars is de combinatie van roze en blauw, wat vrouwelijke en mannelijke energie symboliseert. Lila is de lichtere versie hiervan: de kinderlijke, naïeve variant. “Dat vind ik belangrijk. Naïviteit brengt je op plekken waar je nooit zou komen als je alle regeltjes volgt.” Ook het emotionele aspect intrigeert haar: “Wanneer mensen een van mijn ruimtes binnenwandelen, is het effect van de kleur voelbaar. Lila draagt een bepaalde speelsheid en sensualiteit uit. De mensen worden losser, meer ontspannen.”
Die speelsheid en sensualiteit vindt Neoza belangrijk: “Met mijn kunst wil ik mensen aanmoedigen om hun innerlijke kind niet te verliezen”. Via aanraking wil ze mensen leren respect te hebben voor alle soorten lichamen. Dat doet ze via korte ritueeltjes met het publiek tijdens tentoonstellingen. Ze plaatst twee onbekenden geblinddoekt tegenover elkaar en laat hen elkaars handen zachtjes aanraken. De resultaten zijn meteen voelbaar. “Eén jongen had na de oefening tranen in zijn ogen. Hij besefte nu pas hoe belangrijk het is om vrouwen traag te benaderen en om elkaars grenzen aan te voelen.”
Toch zijn niet alle reacties positief: “Wanneer sommige mensen mijn installaties binnenstappen, draaien ze zich onmiddellijk terug om met een gechoqueerde uitdrukking op hun gezicht.” De conventionele Belg is volgens Neoza geen fan van haar expliciete, taboedoorbrekende kunst. Ze voelt zich dan ook meer thuis in Amsterdam, Berlijn of New York, waar haar esthetiek couranter is. “Maar het feit dat het hier in België minder courant is, betekent ook dat het des te meer nodig is om de boodschap te verspreiden.”
De overkoepelende boodschap in haar werk is er een van body positivity. “Elk lichaam is mooi en je doet ermee wat je wil. Je moet jezelf niet kapotmaken om bepaalde idealen na te streven.” Haar specifieke stijl, die ze omschrijft als tegelijkertijd utopisch en rauw, draagt bij aan het vertolken van die boodschap. “Ik toon pure naaktheid zonder censuur: dik, dun, man, vrouw, transgender, non-binair. Ik maak de naaktheid toegankelijker via kleur en bodypaint.” Via de combinatie van dit ruwe onderwerp met de speelse esthetiek doet Neoza op een zachte manier aan activisme. Zo draagt ze haar boodschap van body positivity en zelfacceptatie uit. “Die furie die ik voelde na mijn trauma, heb ik getransformeerd naar de wil om iets goeds te brengen. Ik vertrek uit mezelf met de kennis die ik heb. Maar ik kijk ook naar wat de wereld nodig heeft.”
Foto: Laura Mathijs
De auteur
