Het leven wordt gedefinieerd door kleine stapjes. Het beginpunt bevindt zich rond de fase van een krijsende baby. Een jaartje na de keizersnede neem ik, zeer onevenwichtig, de eerste kleine stapjes, maar als snel beland ik met een ploef op de poep. Toch blijf ik proberen om kleine stapjes te nemen en na een tijdje is succes binnen handbereik. De kleine stapjes worden grote stappen, licht galopperende stapjes en uiteindelijk zelfs een sprintje van honderd meter. Ik begin de wereld te verkennen aan de hand van die kleine stapjes. Kampen bouwen, spelen met vrienden en fantaseren over het Oude Egypte. Alles wordt mogelijk door die kleine stapjes.
Maar na een tijdje, krijgen die kleine stapjes een andere betekenis. Het gaat niet langer over een fysieke hindernis, maar over een mentale hindernis. Vooruitgang is niet meer wat het ooit was. Kleine stapjes worden uit bed klauteren en zittend douchen. Waar ik vroeger de fiets nam om een confituurcarréke te halen bij de bakker en als flapuit werd bestempeld, ben ik nu een einzelgänger in een kamer vol melancholie. Maar de eeuwige vlucht kan niet blijven duren, zeker niet als schoolgaande leerling. Bij het betreden van de schoolpoorten treedt een soort van onbewuste dissociatie op. Een gestresseerde, botte persoon. Zo zou ik de ex-leerling beschrijven. Vol woede en angst. Ik weet nog hoe een vriend vertelde, “Eens je de poort passeert ben je een ander persoon.” Mijn abnormaliteit kon niet langer verstoppertje spelen. Tranen waren de nieuwe trend en mijn gal was enkele keren een decoratief element op de vloer van de gang. School en thuis waren beiden een gepeperde inferno. Gelukkig is die tijd voorbij.
Want onlangs kocht ik een combi-deal. “In de aanbieding: antwoord en handleiding voor uw probleem.” Het antwoord was een gegeneraliseerde angststoornis en de handleiding nam de vorm aan van therapie. Heden ten dage zijn de kleine stapjes nog altijd grote sprongen in het duister, gepaard met dissociatie als duiveltje op de schouder. Toch gaf de combi-deal mij een reden tot hoop. Hoop dat ik als individu kan functioneren in een samenleving vol gekwetsten. Vandaag zijn mijn kleine stapjes iemand opbellen of een pitch geven, maar steeds vaker ontdek ik dat ik die stapjes kan nemen. Opnieuw zoals een baby, zeer onevenwichtig en af en toe met de ploef op de poep, maar toch lukt het wel en dat biedt hoop. Wie weet wat mijn volgende stapjes zijn en wat de definitie dan zal worden.
De auteur
