“Hoe ik de wereld zou verbeteren? Stoppen met reclame maken”Marc Geerinck
Dertien jaar geleden zette Marc Geerinck zette zijn leven op z’n kop om dichter bij de natuur te gaan leven. Hij verkocht zijn ruim huis in Belsele, en kocht de ruïne van een boerderijtje in het Moerbeekse Heidebos, waar hij zich nu ook inzet voor Natuurpunt. Intussen is het boerderijtje omgetoverd tot een duurzame, milieubewuste en bovenal gezellige woning. Maar het milieu is zeker geen recente fixatie voor hem: “Dertig jaar geleden was ik al lid van Greenpeace.”
Zijn vrienden en familie reageerden niet altijd even positief op zijn nieuwe levensstijl: “Een groot deel verklaarde mij zot. Dat ik op deze manier wilde leven, niet zoals al de rest, dat vonden ze zonde. De meesten dachten volgens mij dat het gewoon zo’n project van mij was, waar niks van zou komen”, vertelt Marc Geerinck.
Zijn engagement
Hij is duidelijk tevreden met zijn ecovriendelijk huis en ruime tuin waar hij zijn eigen groenten kweekt: “De bedoeling toen we hier dertien jaar geleden kwamen wonen was om zoveel mogelijk zelf groenten en een paar dieren te kweken, en zelf energie op te wekken via zonnepanelen. We woonden voordien in wat mijn moeder een ‘schoon groot huis aan een schone grote baan’ noemde. Maar ik woonde daar niet graag, dat was een gevangenis voor mij; ik wilde dichter bij de natuur leven.”
Toen vond hij een oude boerderij in het Moerbeekse Heidebos. Het gebouw zelf was in slechte staat, maar dat hield hem niet tegen. Hij kocht de grond en begon met een grondige renovatie. Ondertussen woonde hij twee jaar in een stacaravan: “Ik wilde alles zo bio-ecologisch mogelijk bouwen. Ik heb bijvoorbeeld een workshop isoleren en ventileren gevolgd, en enorm veel informatie opgezocht. Het is een stijl op zich: bouwen om te blijven.” Volgens Geerinck zouden huizen dan ook veel langer meegaan als er meer met degelijke materialen gebouwd zou worden.
“Het is een stijl op zich: bouwen om te blijven”Marc GeerinckHij zet zich natuurlijk niet alleen in voor het milieu met zijn duurzame woning. Als zoon van een stroper-jagersgezin spendeerde hij een groot deel van zijn jeugd in de bossen en velden, wat hem automatisch een voorliefde voor de natuur bezorgde: “Dertig jaar geleden was ik al lid van Greenpeace.” Geerinck is ook een actieve vrijwilliger voor Natuurpunt in zijn vrije tijd. “We onderhouden de heide van het Heidebos en we doen allerlei klusjes zoals maaien, afsluitingen herstellen en de Gallowaykoeien die hier grazen controleren en verzorgen.”
Hij eet daarnaast bewust minder vlees, maar volledig vegetarisch gaan ziet hij niet zitten: “Trouwens geloof ik niet in in een vegetarische wereld. Ten eerste zijn de uitwerpselen van koeien een belangrijke bron van akkerbemesting. En zolang je zuivelproducten eet, ben je ook deels verantwoordelijk voor het vlees van de koe of geit die de melk geeft. Anders gaat hun vlees verloren. Wie dier- of milieubewust wilt leven, moet een goede balans kunnen vinden tussen zuivelproducten en vlees eten, of veganist worden. Ik ben wel bezig met meelwormen kweken. Die hebben veel dierlijke eiwitten als output met heel weinig input. Ze produceren ook geen afval.”
“We hebben geen nood aan meer welvaart, maar aan meer welzijn”Marc Geerinck
De wegwerpmaatschappij
In schril contrast met Geerincks levensstijl staat de consumeristische wegwerpmaatschappij: “We consumeren ons kapot. Ooit vroeg een vriend me wat ik zou doen om de wereld te veranderen. Ik heb toen spontaan gezegd: ‘stoppen met reclame maken’. Ik heb er toen niet over nagedacht, maar eigenlijk is dat nog niet zo stom. Tenslotte bestaat reclame gewoon om mensen ongelukkig te maken. En mensen die ongelukkig zijn die moeten consumeren, want ‘Kijk eens, die heeft veel meer dan mij, ik moet dat ook hebben.’ Word je er beter van? Nee.
We hebben geen nood aan meer welvaart, maar aan meer welzijn.” Ook maakt hij zich zorgen over kinderen die online ‘gebombardeerd’ worden met reclame bij het bekijken van video’s: “Ze worden opgekweekt tot consument. Dat is het enige dat telt, consumenten. We moeten zoveel mogelijk geld uitgeven en zo veel mogelijk schulden maken.”
Volgens Geerinck zijn niet alleen de grote bedrijven schuldig: “Het grote probleem is ook de politiek, die vliegreizen van 20 euro toelaten. Volgens mij is het allemaal heel gemakkelijk op te lossen. Als alles de prijs kost wat het moet kosten, is het probleem opgelost. Dus als voeding de prijs kost wat het moet kosten dan is er minder geld om te gaan vliegen, en als vliegen dan ook nog de kost wat het moet kosten, zodat de kosten niet geëxternaliseerd moeten worden, dan is het opgelost.”