Twee decennia lang maakte Veerle Lissens (53) carrière in de bankensector. Gedreven schopte ze het tot hoge functies. Maar dan: een burn-out. Plots lukte het niet meer. Ze moest de bank achter zich laten. Zeven jaar later geeft ze nu gepassioneerd Nederlandse les aan minderjarige vluchtelingen en anderstalige nieuwkomers. “Ik voel me weer van betekenis.”
Niet langer omgaan met geld, maar omgaan met mensen. Zo vat Veerle voor zichzelf samen waarom ze haar job bij de bank na 20 jaar niet wou en niet kon voortzetten. Na haar zware burn-out zat ze maandenlang thuis. ‘’Elke dag uren in de file naar Brussel, vertrekken voor mijn gezin wakker was en thuiskomen wanneer iedereen al had gegeten, ik kon het niet meer.’’ Ook de jobinhoud zelf lag haar niet. Waarom ze er dan zo lang is blijven werken? ‘’Een aspect dat zeker heeft meegespeeld is de zekerheid die ik had bij de bank. Mijn auto, gsm, laptop, noem maar op, kreeg ik allemaal van de bank. Ik zat vast in een gouden kooi. Natuurlijk was ook niet alles aan de bank vreselijk. Ik ben een paar keer van functie mogen veranderen en had steeds aangename collega’s.’’Ik zat vast in een gouden kooi Veerle Lissens
Te veel
In eerste instantie dacht Veerle dat ze ‘gewoon’ ziek was. ‘’Op een dag stapte ik naar mijn directeur en zei ik dat ik ziek aan het worden was, en misschien de volgende dag niet zou kunnen komen. Ik ben nooit meer teruggekeerd. Later vertelde de dokter mij dat ik met een burn-out zat.’’
‘’In het begin dacht ik dat ik nog zou kunnen terugkeren naar de bank na de burn-out, maar mijn psycholoog maakte me duidelijk dat dit veel te zwaar zou zijn. Het is de psycholoog die me op het idee bracht om les te gaan geven.’’ En dat kon zonder opnieuw te gaan studeren, want Veerle heeft twee diploma’s: Een diploma rechten en een diploma leerkracht middelbaar onderwijs.
Of ze spijt heeft dat ze toch 20 jaar bij de bank heeft gewerkt?: ‘’Spijt niet, ik heb vrede genomen met hoe het allemaal gelopen is, en heb er ook heel hard leren werken. Mij ga je nooit horen klagen over de lange uren in het onderwijs, want ik weet wat het is.’’
Nieuwkomers
Ondertussen geeft Veerle al 7 jaar les in het middelbaar, sinds enkele jaren in een OKAN-school, een middelbare school waar vluchtelingen en anderstalige nieuwkomers een jaar lang Nederlandse les krijgen, vooraleer ze doorstromen naar het gewoon middelbaar onderwijs. Ze straalt wanneer ze over de job begint te vertellen. ‘’Door die job heb ik mijzelf teruggevonden. De OKAN-school is een warme, zorgzame school. Door het lesgeven heb ik het gevoel dat ik echt mensen vooruit help.”Mijn slagzin op OKAN is, jullie hebben hier één wapen en dat is Nederlands, en ik ga jullie erbij helpen
Voor ik begon met lesgeven daar was ik eigenlijk nog nooit direct in contact gekomen met vluchtelingen, maar ik zag mijn leerlingen direct graag. Het verschil met een gewone middelbare school is immens. Onze klassen zijn bouwvallig, wij hebben amper krijt, en stylo’s voor de leerlingen brengen we zelf mee, maar ik haal zo veel voldoening uit de job, dat dat allemaal niet uitmaakt.’’ Veerle is ook vervolgcoach, wat wil zeggen dat zij een band moet opbouwen met de leerlingen en een vertrouwenspersoon wordt. De verhalen die ze aanhoort zijn emotioneel zwaar, maar de leerkrachten op de OKAN-school hebben een eigen manier om hiermee om te gaan. ‘’Elke dag praten wij onder collega’s met elkaar, en dat werkt echt als therapie. Door het praten kan ik dingen sneller loslaten. Bijna elke week weent er wel iemand van de leerkrachten, maar er wordt ook heel veel geknuffeld. We zijn echt een hecht team. Deze job kan ik nog met plezier tot aan mijn pensioen doen, het is echt mijn lang leven.’’
De auteur
