In het tweede semester besliste ik om het concept van mijn boek te laten vallen. Ik kon er mezelf niet in vinden en schrijven lukte mij niet. Met een writer’s block lijkt een blog beginnen dan niet de meest logische keuze, maar dat was het voor mij wel!
Waar ik in mijn boek mijn meest voorkomende irritaties, uitleg en avonturen niet kwijt kon zonder chronologisch bezig te zijn, kon dat op mijn blog wel. Bij elke nieuwe kronkel in mijn hoofd had, iets waarvan ik dacht “Hmm, dit MOET ik even kwijt!” , zette ik mijn laptop open, of opende ik WordPress op mijn smartphone en hop; een nieuw blogbericht was geboren!
Ik kan in mijn blog echt een stuk van mezelf kwijt, letterlijk en figuurlijk. Ehlers Danlos is het centrale thema, en daar wijd ik over uit. Het gaat ook echt over leven en overleven met “mijn ziekte”. Ik schreef er mijn bevindingen over reizen met een chronische ziekte neer, hoe rolstoeltoegankelijk ik Mallorca vond. Maar ook mijn ziekenhuisavonturen en de tips die daaruit volgen kunnen er gelezen worden.
Fotografie is een belangrijk deel van mijn blog, en ook van mijn lay out. Waar ik vooral zwart- wit beelden gebruik, sluipt er hier en daar een beeld in kleur in. ©Naomi Rouges
Fotografie als deel van mijn blog
Op mijn blog kan ik ook mijn passie voor fotografie delen. Elke post wordt vergezeld van een of meerdere foto’s die bij het thema waarover ik schrijf passen. Waar ik het jammer vond dat ik fotografie na twee academiejaren op Narafi moest opgeven, en ik mijn camera vaak vergat – lees verwaarloosde om mee te nemen- ging mijn kanon terug zo goed als overal mee.
De foto’s spelen een centrale rol in de lay out van mijn blog, wat ik wel zo belangrijk vond. En hoewel ik meestal zwart-wit beelden gebruik, omdat ik die gewoon meer karakter vind hebben, sluipt er ook een kleurbeeld in. Geef toe; een strandzicht in Mallorca zou niet tot zijn recht komen in zwart- wit, toch?
Hart onder de riem voor lotgenoten
Het grootste doel van mijn blog – en de daaraan gekoppelde vlog waarover ik in een andere post meer schrijf- is een hart onder de riem te steken voor jongeren en ook niet- jongeren met een onzichtbare ziekte. Ik vond dat ik in ons mooie Nederlands amper blogs terug vond waarin ik steun kon vinden. Als talenknobbel is dat natuurlijk geen probleem, maar wat als je Engels niet goed genoeg is? Als ik kijk naar mezelf, hebben mensen met een onzichtbare en chronische ziekte vaak nood aan steun, die we vinden in de ervaringen van anderen die hetzelfde meemaken.
Anderzijds wou ik ook gewoon komaf maken met de vooroordelen die rond onzichtbare ziektes zweven. Af en toe komen mijn frustraties daarin naar boven, zeker wanneer ik weer eens op een volle tram belachelijk gemaakt wordt omdat ik mijn plaats niet wil afstaan. Op dat vlak is mijn blog misschien een hart onder mijn eigen riem, en ik voel mij daar goed bij!
In de toekomst
De afgelopen weken heb ik deels verplicht – van de dokter en van mijn eigen lichaam- mijn blog een beetje verwaarloosd. Na een operatie heeft iedereen nood aan rust, en ik merk dat ik nog net dat beetje meer rust nodig had dan anderen. Een uur schrijven aan mijn pc kon ik echt wel missen! Maar na twee weken rust postte ik gisteren wel al terug een kleine update, dus ik vlieg er terug in!
Ik blijf zo vaak als ik kan bloggen, het is voor mij een uitlaatklep. Ik heb nog niet zo veel volgers, maar dat vind ik ook niet nodig. De mensen die er nood aan hebben, lezen als ze het willen! Ik maakte deze week wel al reclame op een Facebook groep voor EDS’ers, zoals wij onszelf noemen. Wie weet ben ik zo op weg naar een groot lezersaantal!
https://overlevenenoverleven.wordpress.com
De auteur
