Erwan Castex, beter bekend als Rone, maakte op 5 oktober 2022 zijn langverwachte terugkeer in de Ancienne Belgique in Brussel. De Franse electro-producer deed dit na aanloop van de release van zijn album Room with a View. Het concert kon eindelijk doorgaan na herhaaldelijk uitstel door de coronapandemie. Langer wachten, maar daardoor wel drie platen meer (waaronder zelfs één soundtrack) om ons van te laten genieten.
De deuren openen om 19 uur stipt. Wanneer ik aankom is het nog rustig; het voorprogramma start pas binnen een uur. Een paar mensen staan al jetons te kopen om straks langs de bar te kunnen gaan. Het valt op dat het publiek niet alleen uit jonge concertgangers bestaat. Ook oudere muziekliefhebbers hebben blijkbaar hun weg gevonden naar de muziek van Castex.
Het voorprogramma wordt gespeeld door de Belgische artiest Condore. Een ietwat vreemde keuze, vooral omdat haar zachte muziek niet aansluit bij de hoofdact. Het publiek lijkt die mening te delen. Vooral wanneer ik de zaal uitloop en even naar de bar ga, merk ik dat al veel mensen mij zijn voorgegaan.
Wonderboy
Na de setwissel is het om 21 uur eindelijk aan de hoofdact. Rone geldt al enkele jaren als de nieuwe wonderboy van de Franse electro-scene. Doorheen het laatste decennium heeft hij zich een reputatie opgebouwd met sterke melodieën en slimme songopbouw. Zijn instrumentale nummers gaan verder dan de typische beats van de meeste electro-artiesten.
Voor een uitverkochte AB hult het podium zich in een dikke mist – iets wat doorheen de show zo vaak gebeurt dat het soms storend dreigt te worden. Op het podium staat een constructie van een tiental lenticulaire lenzen waarop langs achter beelden worden geprojecteerd. Door het effect van de lenzen en de mist wordt de projectie de hele show lang de zaal in gestuurd als lange lichtkokers.
Gekomen om te dansen
Rone start zijn set met één van zijn bekendere liedjes, Bye Bye Macadam van het album Tohu Bohu. Het is meteen duidelijk waarvoor het publiek gekomen is. Zij willen dansen. Zowel links als rechts van mij begint iedereen te bewegen. Vooral links van mij gaat een kleine vrouw vanaf de eerste noot volledig uit de bol. De set is opgebouwd als één grote megamix en laat zelden ruimte voor interactie van de artiest met zijn publiek. Nochtans is Castex zich blijkbaar wel bewust van het gevaar van “één man achter een laptop”. Een duidelijke illustratie daarvan is zijn herhaaldelijk gebruik van een Moog Theremini. Dat instrument wordt bespeeld door statische elektriciteit die gegenereerd wordt via beweging van de hand naast een antenne. Rone bespeelt het alsof het zijn gitaar is.
Bekendere nummers en recente melodieën worden heel de show lang met elkaar afgewisseld. Als rode draad doorheen alle nummers klinken zijn ingehouden beats door de zaal. Voor Castex geen harde boem boem, maar eerder kleinere plip plip ritmes. Meteen schuilt daarin ook een beetje het probleem van de avond. Doordat de beats nooit echt ontploffen, kan het publiek dit ook niet. Behalve dan die kleine vrouw links van mij, zij springt nog steeds met dezelfde energie die ze al toonde vanaf het begin. Het is een beetje een gemiste kans, want zodra de bassdrum iets harder te keer gaat, merk je dat het publiek daarop meteen reageert. Toch gebeurt dit helaas iets te weinig. Aan de goedwil van het publiek ligt het alleszins niet. Zij blijven geboeid meewiegen op de melodieën en kijken aandachtig naar de projecties die door, alweer, een nieuwe laag mist bedekt worden.
Bis na bis
Een goed uur na de start van zijn set heeft Rone nog steeds de aandacht van zijn publiek. Wanneer zijn laatste nummer eindigt, komt hij eindelijk van achter zijn desk tevoorschijn. Voor ons staat nu een niet al te groot kalend mannetje met een rond brilletje. Met grote pretoogjes bedankt hij zijn publiek. Daarbij steekt hij herhaaldelijk zijn hand onder zijn tshirt om een bonzend hard te imiteren. De kleine vrouw naast mij vindt het geweldig. Veel aandringen heeft hij niet nodig om terug achter zijn desk te kruipen en ons terug te entertainen met een paar van zijn bekendere nummers. Voor de bisnummers grijpt hij terug naar zijn eerste platen die duidelijk meer dansvloergericht zijn. Met liedjes zoals So So So, Spanish Breakfast en Bora knallen de beats eindelijk uitdrukkelijker. Feest in de zaal, mist op het podium! Weer komt Castex van achter zijn desk gekropen om het publiek te bedanken, weer dat bedenkelijke hartslaggebaar. Maar wanneer hij in de coulissen verdwijnt, neemt het publiek daar nog geen genoegen mee. Ze roepen hem terug voor een finaal bisnummer. Nog een laatste keer brengt hij de AB aan het dansen.
Na afloop van het concert heb ik gemengde gevoelens. Rondom mij hoor ik soortgelijke bedenkingen. Toch heb ik genoten van een verzorgd concert en ga ik met een fijn gevoel terug naar huis.
[jetpack-related-posts]