Schuldig park

| Dit artikel past in een opdracht voor studenten uit het tweede jaar met als onderwerp creatieve week.

Vier ganzen. Foto van Jolien Bas

 

Ik ga voor de tien kilometer vandaag. Elke keer passeer ik het Citadelpark, maar loop ik er niet door. Moet ik die waarschuwingen echt serieus nemen? Avonturen maken deel uit van het leven, ik doe het gewoon.

De nacht valt in het Citadelpark, de muziekkiosk verdwijnt tegen de achtergrond van de donkere bomen. Een handafdruk op de pilaar springt me in het oog. Zou het een spoor zijn van de scouts in het park, of van iets veel erger? Ik moet mijn tempo wat bijsteken. Godver, daar ligt een verdwaalde handschoen vlak onder die platgestampte bladeren. Op wat kan dit wijzen? Het gevaar kan achter iedere boom of struik schuilen. Ik moet focussen op mijn ademhaling, mijn hart gaat tekeer. Dit is niet meer gezond.

Ik zou beter terugkeren. De krantenkoppen schieten door mijn hoofd. “Serieverkrachter slaat opnieuw toe”, “Opnieuw aanranding in Citadelpark”. Straks sta ik op de voorpagina van de Gentenaar. Ik houd dit tempo nooit vol, mijn milt steekt als een mes tussen mijn ribben.
Het ontrustende geblaf van honden komt met de wind tot mij. De geur van koud angstzweet jaagt de honden nog meer op.

Dit is het slechtste idee dat ik heb gehad in mijn 22 jaar bestaan. Ik moet leren luisteren naar andermans advies. Wie is die man in de verte? Het is waarschijnlijk het maanlicht dat mij misleidt. De schim komt me tegemoet. Recht op mij af! Het enige wat ik nog hoor is het gakken van ganzen…

Ik heb geen kracht meer om hem af te vechten. Ik wil wel gillen, maar er komt geen klank uit. Beeld zonder klank, zo voel ik me echt. Deze strijd kan ik niet winnen. De kracht van de schim is overheersend. De ganzen gakken en gakken maar steeds luider, hun vleugels wapperen ongecontroleerd in de lucht. Witte pluimen dwarrelen door de lucht.

Zijn grip lost. De agressie is overweldigend. De ganzen pikken ongecontroleerd in zijn gezicht. De vleugels komen als hamers neer op zijn lichaam. Dit is mijn kans. Zijn poging om mijn enkels te grijpen mislukt. De ervaren vechtkunsten van de ganzen zijn mijn redding.
Ik moet lopen en nooit meer achteromkijken.