Michaël Lecocq (33) voelde zich als kind altijd al het zwarte schaap van de familie. Maar ondanks zijn moeilijke jeugd werd hij een bekende horecaman in Oostende. “Ik ben gemaakt voor de horeca en de horeca is gemaakt voor mij.” Helaas klinkt het woord faillissement hem bekend in de oren…
Het is eigenlijk net alsof je een politicus bent
Michaël ontving ons in een ruimte waar duidelijk te merken was dat hij veel belang hecht aan herinneringen. Toch beleefde deze jongeman een ontzettend moeilijke jeugd. Hij werd aan zijn lot overgelaten. Daardoor beschikte hij over weinig geld. “Als ik iets voor mezelf wou, moest ik het zelf betalen”, zegt Lecocq. Er zat dus niets anders op dan er zelf voor te gaan werken. Daarom kwam hij op zijn dertiende in de horeca terecht. Na twee jaar wist hij dat dit de job van zijn leven was. “Doordat ik op jonge leeftijd zo zelfstandig ben geworden, heb ik meer besef van geld gekregen.”
Michaël heeft ondervonden dat een job in de horeca veel moeilijkheden met zich meebrengt. “Iedereen vormt een mening over jou en je zaak.” Dit viel vooral op in de periode na zijn faillissement. “Het is eigenlijk net alsof je een politicus bent.”
Gepusht
Lecoqs toenmalige baas vond dat hij de ideale persoon was om de Madison over te nemen. Hij beloofde Michaël te helpen en stond zelf borg voor hem. “Toch voelde ik me deels gepusht om de zaak over te nemen”, vertelde Michaël ons. Maar hij wilde altijd al zijn eigen zaak, daarom besloot hij om er volledig voor te gaan. Lecocq heeft wel één goede raad voor toekomstige ondernemers: “Laat het controleren door externen en vertrouw niet blindelings op mensen.”
Laat het controleren door externen en vertrouw niet blindelings op mensen
Jong & naïef
“Ik was jong en naïef toen ik besliste om die zaak over te nemen.” Maar eenmaal hij had getekend kon hij niet meer terug. “Ik moest zeven op zeven werken om alle kosten te kunnen betalen.” Zijn stiefvader had hem nochtans gewaarschuwd. “Ik luisterde niet en moet er de gevolgen nu maar van dragen. Twee jaar heb ik non-stop gewerkt om al mijn schulden af te betalen.” Hij wilde dat dit allemaal zo snel mogelijk van de baan was.
Vertrouwen
Michaël gaf toe dat hij tijdens zijn faillissement de verkeerde mensen heeft vertrouwd. “Mijn baas die ik dacht te vertrouwen speelde onder één hoedje met de boekhouder en de huisbaas.” Ze hebben hem veel beloofd, maar vele dingen nooit nagekomen. “Zorg er dus voor dat alles op papier staat, zodat je niet voor verrassingen komt te staan”, meende hij ons te vertellen.
Michaël is absoluut geen haatdragend persoon, maar als er iets is waar hij niet tegen kan, zijn het leugenaars. “Ik ben altijd bereid om mensen een tweede kans te geven. Alleen vind ik het jammer dat er van eerlijke mensen vaak geprofiteerd wordt. Door wat ik heb meegemaakt, ben ik meer wantrouwig geworden.”
Lecoqs vrienden reageerden heel verschillend op het faillissement. Sommigen omzeilden het onderwerp omdat ze dachten dat het te gevoelig lag. Er waren er zelfs die geen contact meer met hem zochten. “Dat is jammer”, zegt Lecocq, “maar het leven gaat ook door zonder hen. Zelfs acht jaar na het faillissement heb ik met sommigen nog altijd geen contact. Ik zou zogezegd geen tijd voor hen vrijmaken. Ik denk gewoon dat onze prioriteiten anders liggen: zij willen een gezin, ik zet liever in op carrière. Andermans keuzes respecteren en elkaar steunen, zo zou het moeten zijn.”
Zijn moeilijke jeugd heeft ervoor gezorgd dat hij nu in dit wereldje zit. “Ik ben gemaakt voor de horeca en de horeca is gemaakt voor mij”, vertelde hij met volle trots. “Daarom heb ik me op moeilijke momenten volledig gestort op mijn werk om de negatieve gedachten te vergeten.” De goesting om ooit nog een eigen zaak te beginnen, is er zeker. “Het horecabeest zit in mij en het zal er nooit uit gaan. Alleen heb ik iemand nodig die de administratieve skills bezit en samen zouden we het perfecte duo vormen.”
[jetpack-related-posts]