“Wanneer we in een utopische anarchistische wereld leven”, dan pas zal Tillo Demil (23) de strijdbijl begraven. Met het collectief ‘Bernadette blijft!’ woont hij in een kraakpand met een aantal gelijkgezinden. In de Bernadettewijk gaat hij van deur tot deur om de bewoners petities te laten ondertekenen, hen te sensibiliseren over het klimaatprobleem en andere maatschappelijke kwesties die op de agenda staan. Hij houdt ervan om mensen te helpen en koestert het gevoel dat hij daarbij krijgt.”
Tillo Demil is actief bij drie collectieven, Bernadette blijft, Deelta en Bosin. “Mijn inspiraties zijn een aantal anarchisten en Bookchin Murray, de grondlegger van het anarcho-ecologisme,” vertelt Tillo. Het kraakpand waar hij verblijft omschrijft hij als een planbureau, “we zien het niet als kraken maar meer een tijdelijke invulling waarbij we de mensen in de omgeving helpen. In de wijk gaan we vaak op bezoek bij de bewoners om te praten over het klimaatprobleem of de sociale problemen”, daar zijn het vooral de oudere vrouwen die de meeste empathie tonen tegenover de zaak, volgens Tillo. Als we vragen wie de leiding neemt, vertelt Tillo ons dat er in een anarchistische beweging moeilijk een leider kan zijn. “Iedereen heeft zo zijn ding dat ze beter kunnen dan de anderen. Ik ben vrij goed in praten met mensen en de sociale aanpak, hier neem ik dan vooral de leiding, je kunt het best vergelijken met een hoed die je opzet en later dan ook doorgeeft. Met andere woorden, iedereen neemt weleens ergens de leiding.”
Het activisme
“In het begin was het cool en tof, je leert er ook veel mensen kennen.” Hoe langer Tillo zich inzette, hoe meer hij zich verdiepte in de maatschappelijke en ecologische problemen, “toen besefte ik, wanneer je als mens verder doet zoals in het normale leven dat je eigenlijk zelf een onderdrukker wordt zonder dat je het wilt.” Tillo haalt een groot deel van zijn voeding uit vuilnisbakken bij grootwarenhuizen, “Delhaize en Carrefour zijn goede skipplekken”,aldus Tillo.
Vroeger in de Chiro zei ik wel eens tegen mijn leden: volgens mij is het te laat, het is vooral schade beperken
Tillo Demil
Toen Tillo begon met zich te engageren keek hij met een realistischere blik naar het klimaatprobleem. “Vroeger in de Chiro zei ik wel eens tegen mijn leden: ‘Volgens mij is het al te laat, het is vooral schadebeperkend.” Dat zorgt er niet voor dat Tillo zich minder inzet, hij is ervan overtuigd dat die schade beperken nog steeds nodig is en dat het strijden voor een positievere wereld ook nodig is. “We moeten doen wat we kunnen doen, ik kan niet positief of negatief zijn, je moet hoop en vertrouwen hebben. Als je dit niet hebt, kan je geen actievoeren.” Het is dan ook een privilege om activist te kunnen zijn volgens Tillo, “Je hebt tijd nodig en geld. Sommige mensen hebben die kansen niet omdat ze te veel werken of door andere problemen, ik heb tijd en geld. Ikzelf kan niet de exacte waarheid over wat een activist is vastleggen, iedereen kan op zijn/haar manier activist worden. Tillo is een vrij existentialistisch persoon naar eigen zeggen “dat zorgt ervoor dat ik er niet zo veel om geef of mijn activisme nu helpt of niet”. Als hij eerlijk moet zijn maakt het hem toch iets uit, “Binnen mijn leven kan ik mensen gelukkig maken en hun leven verbeteren, je kunt het maar doen in dit leven dus doe het dan ook.”
De strijdbijl
Over 10 jaar zal het klimaatactivisme nog steeds nodig zijn en ongetwijfeld zelfs nog meer volgens Tillo. “Tenzij we een revolutie doorgaan en het in de volgende 10 jaar opgelost is zal ik me nog steeds inzetten, we zullen nog niet toegeven”. Burgerlijke ongehoorzaamheid is Volgens Tillo een grote troef in het oplossen van het klimaatprobleem. Uit eigen ervaring vertelt TIllo dat directe actievoering nog steeds de lekkerste vruchten afwerpt.
Wat zou ik anders met mijn leven gaan doen? Een beetje blowen, elke dag gaan werken en mijn leven verdoen?
Tillo Demil
“Freedom is a verb, vrijheid is iets dat nooit voldaan zal zijn dus waarom zou je zomaar stoppen?” Wanneer we in een utopische anarchistische wereld leven dan zal Tillo de strijdbijl begraven, “maar dat maak ik niet mee. Dus de strijdbijl begraven zie ik mezelf nog niet doen, plus het houdt me wakker als mens. Wat zou ik anders met mijn leven gaan doen? een beetje blowen, elke dag gaan werken en mijn leven verdoen?”
De auteur
