Tussen de winkelrekken van Albert Heijn, op zoek naar glutenvrije kroketten, betrapte ik mezelf een kerstcynicus te zijn geworden. Mariah’s evergreen klonk net iets te luid door de supermarktboxen en mijn winkelkar raakte maar niet gevuld met de ingrediënten die ik nodig had. Net zoals elk jaar overmeesterde de decemberchaos me weer waardoor ik last minute kerstinkopen moest voorzien. Natuurlijk had ik slimmer moeten zijn en weten dat mijn 50.000 andere lotgenoten met coeliakie – een pretentieus woord voor glutenintolerantie – de winkelrekken al leeggeroofd hadden. Elk (lekker) glutenvrij product is namelijk een lot uit de loterij.
Het is mijn tweede glutenvrije kerst. En buiten dat het brood niet te vreten valt, constateerde ik ook dat eten veel meer is dan alleen ons lichaam brandstof toedienen. Het is een sociaal gebeuren. Eten is een connectie maken met degene waarmee je tafelt. En in een wereld vol glutenverslinders is dit vaak een moeilijke opgave voor mij. Zo wantrouw ik zowat elke maaltijd waar ik geen controle over heb, uit schrik de volgende dag te moeten starten in het kleinste kamertje.
Ook al vermijd ik het liefst etentjes buitenshuis. Soms moet je opofferingen stellen om aan je sociale doeleinden te komen deze maand. Normaal ben ik degene die de reservaties maakt zodat ik me geen zorgen hoef te maken of ik überhaupt iets kan eten. Nu had ik mijn vertrouwen in de handen van een compagnon gelegd. Inschattingsfout. Geen enkel glutenvrije optie in het restaurant. Zelfs geen miezerig slaatje. Wanneer ik dat hoorde wilde ik bij mijn wekelijkse zelftest, die we als verantwoordelijke burgers namen, handmatig een streepje bijzetten. Terwijl zij zorgeloos hun tapasplankjes naar binnen werkten, schoot ik me dan maar als alternatief in de wijn. Tweede Inschattingsfout. Ik was BOB.
Er bekroop mij een gevoel van gemis en onbegrip. Ja, ook één gefrituurd hapje zal me ziek maken. Nee, in wijn zitten geen gluten (gelukkig). De fascinatie bij mijn omgeving is dus zeker en vast aanwezig, er daadwerkelijk rekening mee houden, blijkt een iets moeilijkere opgave te zijn.
Al wil ik niet helemaal in de slachtofferrol kruipen: de ziekenkas sponsort elk lid van de glutenclub maandelijks met een bedrag van 37 euro! Goed voor drie glutenvrije maaltijden, of drie goede flessen wijn. Het is maar waar je je prioriteiten legt.
Uiteindelijk bereiken we de climax op het grote kerstdiner waarbij jaarlijks duizenden de schoonfamilie en betweterige tantes moeten trotseren. Aangezien kroketten zowat de apotheose zijn in elk Vlaams huishouden en de glutenvrije variant geplunderd was, voelde ik mij hier ook een uitzondering. Gelukkig deed mijn moeder dat gevoel vervagen wanneer ze het dessert bovenhaalde. De Viennetta ijstaart, waar ze een paar uur voordien nog als een ongeleid projectiel voor had gestreden in de supermarkt.
Bij al deze incidenten wordt steeds dezelfde redeneringsfout gemaakt. We vragen niet om een voorkeursbehandeling, integendeel. Betrek ons bij jullie etentjes, eet jullie frituurhapjes, hou ons gewoon in jullie achterhoofd bij de volgende eetgelegenheid.
Daarom hoop ik in 2022 op iets meer begrip en een ruimer assortiment glutenvrije kroketten.
[jetpack-related-posts]