De travestiewereld is een uitgebreide wereld waarin alle kleuren van het spectrum aan bod komen. Ook een vrouw kan als showqueen optreden, dat bewijst Ria Dierick a.k.a. Boopsie. Toch was het voor haar in het begin moeilijk: “Ik had het gevoel dat ik niet aanvaard werd”.

“Ik kwam voor de eerste keer in aanraking met de travestiewereld toen ik nog heel jong was. Mijn broer Richard trad in die tijd al op onder de artiestennaam Tootsie. Op een avond begin de jaren 80 nam hij me mee naar een wedstrijd, waar hij de prijs voor komische act won. Dille, een bekend gezicht in het travestiemileu, was daar ook. Hij organiseerde toen Paris Follies tijdens de Gentse Feesten. De komische act van mijn broer viel in de smaak bij Dille, dus hij vroeg Tootsie om mee te doen met Paris Follies. Helemaal in mijn nopjes zat ik even later in een overvolle zaal, wachtend op de show van Paris Follies. Achteraf nam Richard me mee achter de schermen. Zonder enige aarzeling stemde ik volmondig in.”

“Ik ontmoette er alle artiesten, waaronder ook Dille. Met zijn Gents accent zei hij: ’Loetse, kom morgen terug hé!’. En jawel, de volgende dag stond ik daar opnieuw. Ze vroegen me of ik een knopje aan een kostuum kon naaien en een hemd wou strijken. Al snel breidde mijn takenpakket uit, waardoor ik volwaardig lid werd van Paris Follies. Maar daar hield het verhaal niet op, want Dille vroeg me of ik een achtergronddanseres wou zijn. Hij had een nichtje dat ongeveer dezelfde grootte was en samen konden we onze danskunsten tonen. Een jaar later tijdens de Gentse Feesten stond ik op het podium. Toen liep het helemaal uit de hand. De groep had een artiest te kort en ik mocht inspringen. Zo ben ik uiteindelijk deel beginnen uitmaken van de travestiewereld, alhoewel ik mezelf eerder beschouw als showqueen. Op een gegeven moment kwam ik in contact met Christophe Verschueren alias Miss Michelle. Hij wou tegen de volgende Gentse Feesten een nieuwe groep starten. Het verlangen om terug op die Feesten op te treden was zodanig groot dat ik hem vroeg of Tootsie en Boopsie mochten meedoen. Hij antwoordde: ‘Tootsie wel, maar dat wijf moet ik niet hebben hoor!’. Ik lachte ermee en uiteindelijk liet Miss Michelle me toch toe in de groep Les Folles De Gand.”

Identikit

Naam: Ria Dierick
Leeftijd: 52 jaar
Artiestennaam: Boopsie
Betekenis artiestennaam: rijmt op Tootsie (de artiestennaam van haar broer), en verwijst naar het vrouwelijke (de borsten)
Carrière: 25 jaar
Beroep: secretaresse

Ouders

“Mijn ouders hadden het moeilijk de eerste keer toen ik optrad als showqueen. Ik heb vier broers: eentje is rijkswachter, twee broers zitten in het leger en dan heb je Richard en ik. Wij waren buitenbeentjes, omdat we showqueens waren. Thuis zag je een enorm verschil tussen enerzijds Richard en ik en anderzijds mijn andere broers. Als kind speelden wij met poppen, we kamden het haar en kleedden ze aan. Terwijl mijn andere broers batterijen beschouwden als atoombommen waarmee ze elkaar bekogelden. Richard en ik waren anders, maar dat was daarom niet erg. Mijn ouders moesten gewoonweg wennen aan het idee dat wij showqueens waren.”

Mannenwereld

“Als klein meisje mocht ik met mijn vier oudere broers altijd mee op café. Ik moest ze van mijn moeder nauwlettend in het oog houden, elk pintje merkte ik op. Tussen de mannen voelde ik me goed. In de travestiewereld zit het ook vol mannen, alhoewel je ze niet kan vergelijken met mijn broers. Travestieten zijn net dat tikkeltje verfijnder dan mijn broers. Het hoge testosterongehalte heeft me nooit weerhouden om showqueen te worden. Natuurlijk, een man vinden in die wereld is niet zo evident, want de meesten vallen voor hetzelfde geslacht. Op dit moment ben ik vrijgezel. Zeven jaar lang had ik een relatie met een man, maar we zijn uit elkaar gegroeid. Hij neigde naar de tatoeages en de piercings, terwijl ik me verdiepte in showqueen Boobsie. Bovendien slorpt mijn uit de hand gelopen hobby ook veel tijd op. Ik heb een fulltime job, maar daarnaast doe ik ook die shows.”

Leugentjes om bestwil

“Als enige vrouw in het travestiemilieu, dat loopt niet altijd van een leien dakje. Ondertussen ben ik aanvaard, maar in het begin had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Ook moest ik het publiek overtuigen. De meeste travestieten kunnen alle remmen losgooien en een grote mond opzetten. Als ik dat doe, tolereert men dat minder. Ik denk dat de meesten zich nog steeds vastklampen aan het stereotype beeld van de gehoorzame vrouw. Mijn collega’s spelen een rolletje op het podium en ik uiteindelijk ook, maar voor de toeschouwers blijf ik een vrouw. Die mogen geen grote mond hebben.”

“Ik ga bovendien nog een stap verder in het travestie zijn. Tenslotte ben ik een vrouw, die zich verkleedt in een man, die zich dan verkleedt als een vrouw. Vroeger liet ik de mensen geloven dat ik als man geboren was. Dan zei ik wel eens ‘mijn operaties zijn goed gelukt’. Nu hoeft dat niet meer. Iedereen die een boek van Les Folles De Gand heeft, weet dat ik een vrouw ben. Uiteindelijk loog ik om de reacties te ontwijken. Het waren kleine leugentjes om bestwil. Toch is het fijn om te horen dat mensen soms twijfelen aan mijn geslacht. Als ik het publiek kan laten geloven dat ik een man ben, ben ik geslaagd in mijn opzet. Natuurlijk kan ik niet naar iedereen zijn pijpen dansen, dat heb ik geleerd door de jaren heen.”

.

Persoonlijkheden
“Boopsie is minder timide dan Ria. Ze durft gewoonweg meer en zal opmerkingen niet persoonlijk nemen. Ria neemt ze later wel mee naar huis. Ook ben ik naïever als ik die pruik en make-up niet draag. Als ik ze eenmaal op heb, werkt het als een schild. Ik ga sneller iemand van repliek dienen.”

Harde wereld
“De travestiewereld blijft een harde wereld. Er is veel concurrentie en de jaloezie komt telkens opnieuw de kop opsteken. We moeten allemaal aan hetzelfde zeel trekken, maar dat gebeurt niet altijd. Iedereen heeft uiteindelijk zijn eigen typetje en karakter en er is bovendien ruimte genoeg om hier in België een show te geven. Er hangen ook veel clichés rond travestieten. Als je veel contact met ons hebt, wordt je bijvoorbeeld homo. Dat is absurd, maar mensen denken dat nog steeds. Gelukkig zijn jongeren nu veel mondiger dan vroeger en zullen ze zichzelf beter verdedigen tegen al die nare opmerkingen. De jonge, beginnende travestieten schieten trouwens als paddenstoelen uit de grond, maar denken meestal niet genoeg na over het kostenplaatje. Er komt veel bij kijken: make-up, pruiken, kledij, een choreografie met dansers die je moet betalen,… Ze voelen zich misschien wel geroepen, maar er zijn weinig uitverkorenen.”

Labelen

Wim Slabbinck: “Een vrouw die zich verkleedt als een travestiet is in de enge betekenis van het woord geen echte travestiet. Maar moeten we die enge betekenis wel volgen? Ik stel voor om alle termen omtrent de seksuele geaardheid achter ons te laten. Onze maatschappij heeft de gewoonte om op iedereen en alles een label te plakken, maar dat hoeft helemaal niet. We moeten de mens en zijn of haar behoeftes voorop plaatsen. Het is wel opvallend dat de identiteit en seksuele oriëntatie bij vrouwen meer kneedbaar is dan bij mannen. Vrouwen gaan zich minder in één hokje laten duwen. Ik zie ook dat travestie al in de kindertijd aanwezig is en zich zo ontwikkelt. Het komt in de meeste gevallen dus niet ineens boven water.”