Soms heb ik absoluut geen zin om te schrijven, maar wil ik wel mijn verhaal vertellen. Letterlijk vertellen, ik praat graag en sinds september merk ik dat video echt mijn ding is! Uit mijn blog en een goed gesprek met mijn Selflab- coach werd mijn vlog en youtube- kanaal geboren. Het kreeg dezelfde titel als mijn blog mee, kwestie van er wat consistentie in te krijgen. Camera, lights, vloggen maar!
Sinds ik in september leerde om video als een medium te gebruiken, werd het een medium dat ik een warm hart toedraagt. Zelf volg ik veel vlogs van lotgenoten, niet altijd mensen met dezelfde ziekte als mezelf, maar wel mensen die ook moeten omgaan met een beperking die vaak onzichtbaar is voor anderen. Voor mij is een vlog een ideaal middel om je verhaal en je emoties in te leggen. Het is visueler, en voor de kijker makkelijker om in te komen omdat er geen interpretaties gemaakt moeten worden van het te lezen stuk.
Voor mij is het ook een pak makkelijker, wanneer ik weer eens te veel mijn heb in mijn handen maar toch op een bepaald ogenblik iets wil delen neem ik mijn camera bij de hand en praat ik, tegelijkertijd kan ik het ook echt tonen.
Hoever ga ik in het “tonen”
Vele mensen kennen EDS niet, dus in overleg met mijn coach begon ik mijn Youtube-kanaal met een soort van trailer. Daarna begon het echte werk en bij mijn eerste keer filmen kwam ik al ineens bij de vraag: hoever ga ik in het tonen van zaken? Toen ik op paasmaandag al vloggend een winkel binnen ging, werd ik al meteen staande gehouden alsof de belangrijkste staatsgeheimen zich in die winkel bevonden.
Maar niet alleen op openbare plaatsen word ik tegengehouden ook bepaalde familieleden hebben liever niet dat ik hen film.
Anderzijds zijn er ook mijn medische problemen. Tot waar ga ik hierbij om beeldmateriaal te tonen? Toegegeven het zijn niet altijd prettige beelden, zoals in een van mijn laatste vlogs waarin ik een syncope toonde. Ik had het van mezelf nog nooit gezien, en ik heb heel lang getwijfeld of ik het in mijn vlog ging gooien. Uiteindelijk besloot ik het wel te doen, want het is en blijft een deel van mijn leven en als ik daar een realistisch beeld van wil geven, dan moest het volgens mij getoond worden.
Onder andere met deze kleine Gopro ga ik dagelijks op pad, zo probeer ik iedereen een beeld te geven van mijn leven. ©Naomi Rouges
In de toekomst?
Ik merk dat ik nog enorm moet leren om mijzelf zonder schaamrood op de wangen te filmen in het openbaar. Hoewel dit al een pak beter lukt dan een maand terug, moet ik die drempel nog een heel vaak over. Met wat oefening zal dit zeker lukken, en ik ben zeker van plan om ook in de vakantie verder te vloggen. Ik ga deze zomervakantie voor het eerst bij de Stad Gent, hierbij is mijn aandoening als arbeidsbeperking erkend en wordt er voor het eerst ook rekening gehouden met waarin mijn ziekte mij beperkt. Hoe dit in zijn werk gaat toon ik jullie zeker in mijn vlog!
Mijn YouTube-kanaal is te vinden op volgende link: https://www.youtube.com/channel/UCpwBOJKoa4NRPdmeWXhuXBw
De auteur
