Ik heb de afgelopen maanden een project op poten proberen zetten waarbij ik reizigers op straat zou interviewen om te vragen wat ze vinden van Gent. Een beetje à la ‘Humans of New York’, maar dan met reizigers/backpackers in Gent. Ik vuurde allerlei vragen op hen af, zoals ‘wat doe je in Gent? Wat vind je ervan? Wat is er anders in vergelijking met jouw cultuur?’ Het resultaat is niet erg groot, maar de weg ernaartoe was voor mij het belangrijkst.
Ik had wilde plannen bij de aanvang van het academiejaar: ik zat nog steeds met mijn reis door Australië in mijn hoofd en ik wilde daar iets mee doen. Ik zat al te dromen over een documentaire vol backpackers die ik zou volgen tijdens hun reis en had veel wilde plannen. Maar ik werd geremd door mijn eigen onzekerheid. Ik voelde zoveel druk en perfectionisme, the sky was the limit.
Voor mij is dit project er vooral eentje geweest van durven
Ik wist wel dat ik mijn wolkenkrabbers van dromen niet zou kunnen waarmaken, en daar had ik enorm veel moeite mee. Ik heb het mezelf eigenlijk heel moeilijk gemaakt door te tobben over wat ik niet zou kunnen waarmaken, achteraf gezien stom dat ik daar zoveel tijd aan verloren heb. Verder heb ik ook veel tijd verloren aan schrik. Schrik om mensen aan te spreken, schrik om sommige dingen uit te proberen. Maar in februari lukte het stukje per beetje om de schrik van me af te zetten en mensen aan te spreken. Ik ben begonnen op mijn vakantie in Rome: ik heb alle andere backpackers in het hostel aangesproken, en ook al ging het soms niet verder dan wat gebabbel over koetjes en kalfjes, het voelde goed. Terug in Gent durfde ik sneller op mensen afstappen. Ik heb toch tegen twee dikke handen vol mensen gebabbeld en ik ben tevreden. Het resultaat is een shortread van 5 mensen die ik gesproken heb: Tina uit Taiwan, Camilla uit Denemarken, een koppel uit Mexico, een bromance uit Australië en een zelfzekere jonge diva uit de United States.
Het was een hele fijne ervaring om met deze mensen te babbelen, en ik merkte dat zij, net als ik, ook wel verlegen zijn om tegen mensen te spreken, maar dat je gewoon moet durven. Voor mij is dit project er vooral eentje geweest van durven: durven mensen aanspreken, durven loslaten, durven in mezelf geloven. En het voelt zo goed dat ik mezelf heb zien evolueren. En dat is voor mij het belangrijkste geweest aan deze opdracht: dat ik gegroeid ben. The only way is up 🙂
Ik zou dit project heel graag willen verderzetten, want ik haal er veel energie uit: ten eerste zet ik me elke keer opnieuw over mijn angst heen (want eerlijk: die blijft, maar het is minder overheersend. Ik moet mezelf nog altijd een beetje moed inspreken als ik op iemand afstap, maar het is al veel beter dan in het begin), en ten tweede vind ik het heel interessant om mensen hun verhaal te horen, om over hun dromen te praten. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht wanneer ze zeggen “dat ze de wereld willen ontdekken en willen blijven reizen”, want dat wil ik ook. Ik wil de wereld zien en alle verschillende culturen laten spreken, luisteren naar verhalen, dromen, onzekerheden. Dit project was een eerste stap daarnaartoe. Ik durfde er nu nog geen Facebookpagina of blog over maken, maar ik zou dat tijdens de vakantie wel eens durven doen. To be continued …
De auteur
