Het plein van de Overwinning werd in februari bezet door een furieuze mensenmassa, Roemeense vlaggen wapperden en leuzen werden gescandeerd. Zo’n half miljoen Roemenen pikten het niet dat de sociaaldemocratische regering in het holst van de nacht een anti-corruptiewet versoepelde. De samenkomst op Piaţa Victoriei bracht het grootste aantal Roemenen op staat sinds de revolutie in 1989.
Door het decreet zou corruptie enkel nog strafbaar worden bij een bedrag groter dan 200.000 lei of 44.000 euro. Daarnaast wilde de regering amnestie verlenen aan gevangenen die straffen uitzitten tussen de één en vijf jaar. Dit om de overvolle gevangenissen te ontlasten, maar volgens velen ook om veroordeelde corrupte politici vrij te krijgen.
Deze verdoken maatregel bracht de herinnering aan het communistische regime terug en verdeelde het land in twee. Tegenstanders zagen zich verenigd door het lak aan vertrouwen in de regering, terwijl voorstanders hun steun kwamen betuigen. Naast de constante aanwezigheid van corruptie en het wantrouwen in de regering, kampt het land ook met een braindrain van haar inwoners en de beperkte persvrijheid.
Roemenen dragen nog steeds Ceaușescu’s erfenis met zich mee in het dagelijkse leven. Hoe kijken ze terug op hun communistisch verleden? Hebben de inwoners heimwee naar de stabiliteit die het regime hen gaf?
We gingen op zoek naar persoonlijke verhalen en getuigenissen uit het verleden om de actuele gebeurtenissen te omkaderen. De mensen die op hun tanden moesten bijten, zodat het later beter zou worden. Helaas kreeg de volgende generatie hetzelfde te horen. De opoffergeneraties zijn alle Roemenen die samen voor een betere toekomst strijden, gestreden hebben en zullen strijden.
Klik op de afbeelding om de long read te openen.
De auteur
De auteur
De auteur
