In de zomer van 2016 studeerde ik af aan het Don Boscocollege Zwijnaarde. Ik liet er een groot deel van mijn jeugd en een heleboel herinneringen achter. Ik kon niet wachten om student te zijn. In al mijn enthousiasme liet ik mijn middelbare school al snel los, niet wetende dat ik die enorm zou gaan missen. Vooral het komende jaar.
In mijn laatste weken als leerling op het Don Boscocollege werd een oproep gelanceerd naar ons, de oud-leerlingen van morgen. Er werd gezocht naar mensen die bereid waren hun steentje bij te dragen aan het oud-leerlingenblad, Suinarda. Dit sprak mij onmiddellijk aan omdat ik ontzettend graag schrijf. Ik droomde er al heel mijn leven van om artikels te schrijven die mensen ook écht zouden lezen. Dit was voor mij een uitgelezen kans.
In de eerste week van september kreeg ik een mail van Lara Van der Sypt, ondertussen hoofdredacteur van Suinarda. Blijkbaar was ik de enige die mij had aangemeld om voor het blad te schrijven. Mijn enthousiasme daalde want misschien was dit een teken dat er toch niet zoveel belangstelling was voor het magazine? Ik besloot hoe dan ook het een kans te geven. Tot op de dag van vandaag heb ik hier nooit spijt van gekregen.
Zwart op wit
Het gevoel dat ik kreeg wanneer ik mijn eerste artikel gepubliceerd zag, is onbeschrijfelijk. Ik was bang dat mensen een oordeel over mij zouden vellen. Ik was teleurgesteld omdat ik vond dat ik beter had kunnen doen. Maar ik was vooral ontzettend trots dat ik mijn naam daar zag staan, zwart op wit. Het artikel kreeg lovende commentaren en mensen wilden meer. Dat had ik nooit verwacht. Ik kreeg mails van leerkrachten, oud-leerlingen en directie van de school. Allemaal waren ze laaiend enthousiast. Mensen vertelden mij hoe ik hen ontroerde, hoe ik hen een troost bood. Die reacties maakten mij gelukkig en bang tegelijk. Wat als mijn volgend artikel niet kon tippen aan het vorige? Wat als mensen zouden afhaken en zouden terugkomen op hun woorden?
Het begon dus allemaal met dat ene artikel. Ik liet mensen binnen kijken in mijn leven. In mijn artikels nam ik hen mee op mijn zoektocht naar mijzelf, een klein meisje in een ongelofelijk grote wereld die niet altijd even vergevend is. Na een jaar zou ik ermee stoppen. Dat was het oorspronkelijke plan. Toen werd aangekondigd dat ik mijn laatste artikel had geschreven, kwam er veel reactie. Mensen wilden ook zien hoe ik het ervan afbracht in het tweede jaar. Daarom werd besloten om er toch nog een jaar mee door te gaan.
Oprecht gelukkig
Vandaag schrijf ik nog steeds voor het magazine. Ik voel dat ik groei als persoon en als schrijfster. Dat deze kans mij wordt aangeboden, vind ik fantastisch. Vorig jaar zat ik in een diepe put na mijn eerste jaar in het hoger onderwijs. Het waren de reacties van lezers die mij deden beseffen dat ik mij moest herpakken. Dat heb ik gedaan en vandaag kan ik zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Ik zal Don Bosco en Suinarda voor eeuwig dankbaar zijn voor deze kans en ik hoop dat we nog lang kunnen samenwerken.
De auteur
