Begin november begon ik met een nieuw project. ‘Met de trein naar‘, kortweg: mdtn. Daarin ging ik opzoek naar leuke treinverhalen van mensen. Vreemde dingen die ze tijdens hun rit hebben meegemaakt, of een leuke plaats waar ze naartoe gingen reizen. Het was allemaal welkom.
Zelf zit ik een klein kwartiertje op de trein. Niet zo lang, inderdaad. Ik zag het al een uitdaging, en was op zoek gegaan naar kleinere verhalen. Ik ging op een dag naar de les, toen ik de kleine Louise tegenkwam. Ze ging met haar oma naar de ZOO van Antwerpen. Ik raapte alle moed bijeen om ze aan te spreken. Bij hen had ik wel het gevoel dat ze een gezellige babbel met mij wouden doen. Louise vertelde mij dat het de eerste keer was dat ze naar de ZOO ging gaan, een leuk onderwerp om op mijn blog te plaatsen! Ik was zo hard bezig met het verhaal, dat ik volledig vergat om een foto te nemen.
Ik voelde mij in het begin ook heel onzeker. Moet ik die mensen echt storen op hun treinrit? Willen zij liever niet alleen zijn? Ik nam namelijk de trein op het uur waarop mensen gedaan hadden met werken. Het gevolg? Een trein vol gefrustreerde mensen… Op spitsuren zit de trein ook meestal overvol, dus is de enige plaats waar ik kon ‘zitten’ de gang. Ik begon de stoptrein te nemen. Daar zat ik ongeveer 10 minuten langer op. Maar wat kwam ik daar tegen? Veel te jonge pubers, die net van school kwamen een een pak frieten om 16u eten. En opnieuw had ik schrik om die mensen te storen.
Station Gent-Sint-Pieters
Ik begon vooral te luisteren naar mensen, en ging daarop inpikken. Als ik ze een interessant verhaal hoorde vertellen, sprak ik die mensen aan. Zo kwam ik terecht bij 2 dronken mannen, die mij eigenlijk aanspraken. En opnieuw had ik geen foto, deze keer misschien omdat ik toch een klein beetje bang was van die mannen.
Je kan vragen waarom ik dan geen foto’s nam. Het antwoord is dat ik geen enkele keer mijn camera bij had. Ik zou het zelf een beetje raar vinden als iemand zo’n camera bovenhaalt, dus deed ik het ook niet bij anderen. Achteraf gezien niet heel erg slim van mij, nu heb ik wel verhalen, maar zonder gezicht.
Na een tijdje begon ik te denken. Is dit onderwerp wel iets voor mij? Had ik het niet beter over iets gedaan dat meer met mij te maken heeft? Iets met muziek? Of sappige roddels? Ik wou liever in het thema blijven waarin ik zat, dus gooide ik mijn blog een klein beetje om. Dezelfde naam, een licht ander concept. Als student heb je niet zoveel geld op zak, dat ondervind ik genoeg. Dus ging ik op zoek naar leuke manieren hoe je ‘goedkoop’ met de trein kan reizen. Dit vond ik net iets leuker, omdat ik geen mensen hoefde te storen. Je kan misschien denken dat ik dan in een verkeerde richting zit. Maar mensen écht interviewen, over gebeurtenissen, vind ik veel leuker dan over dingen zoals treinverhalen. Nog maar eens een teken dat ik in het begin van het jaar het verkeerde onderwerp gekozen heb.
En toch ben ik blij dat ik dit onderwerp genomen heb. Ik heb mezelf beter leren kennen, dat ik toch nog verlegen ben. Nochtans durf ik nog veel mensen aan te spreken. Op zo’n momenten komt de mini-ik naar boven, de verlegen Nora die niemand durfde aan te spreken. In de toekomst beter kies ik vanaf nu voor een onderwerp dat je voor de volle 100% interesseert.
Link naar blog: https://metdetreinnaar.wordpress.com
De auteur
