Al van kleins af aan ben ik gepassioneerd door het welzijn van mens en dier. Toen de introductie van SelfLAB online werd gegeven, wist ik al onmiddellijk hoe mijn project er zou gaan uitzien. Ik ging schrijven over eerder kleinschalige organisaties die zich inzetten voor mens of dier. Ik wilde mensen meer bewustmaken van het belang hiervan. Zo kwam mijn blog “The Greater Good” tot stand.
Een jong eekhoorntje kan nog niet zelfstandig eten, dit behoort ook tot het takenpakket van een vrijwilliger.
Al snel wist ik welke twee organisaties eerst aan bod zouden komen. Ik werk namelijk als vrijwilliger bij het Opvangcentrum voor Vogels en Wilde Dieren in Merelbeke en ik heb ook gewerkt als vrijwilliger bij Dierenasiel Gent. Ik wist dus als geen ander hoe belangrijk dergelijke organisaties wel niet zijn. Ik vertrok voor de eerste posts dan ook vanuit mijn eigen ervaringen. Ik weet perfect hoe het er achter de scherm aan toegaat, dus ik heb een zo objectief mogelijk beeld geschetst over het reilen en zeilen van de organisaties. Vrijwilligerswerk biedt alleen maar kansen en dat is vorige maand nogmaals bevestigd. Ze waren op de hoogte van mijn studies Journalistiek en vroegen of ik het zag zitten om mee te werken aan het driemaandelijks tijdschrift dat wordt opgestuurd naar alle leden. Als copywriter sta ik in voor het schrijven van bepaalde artikels, het aanleveren van beeldmateriaal zoals foto’s en af en toe bij de hulp van het ontwerp via Indesign. Dit is een mooie kans die me werd aangeboden en dit mede dankzij mijn huidige studies. Het is dus iets waar ik me ook met hart en ziel voor inzet en het is ook iets dat mijn vaardigheden helpt verbeteren.
Ook heb ik een artikel aangebracht vanuit mijn eigen leefwereld. Doordat mijn mama werkzaam is als zelfstandig verpleegkundige kom ik vaak in contact met haar patiënten. Meestal zijn dit bejaarden die alleen zijn en nood hebben aan wat gezelschap en een goede babbel. Ik breng dus tijdens mijn vrije tijd soms enkele uurtjes bij hen door en voor hen vormt dit klein gebaar een wereld van verschil. Ik vond dat dit ook wel bij mijn blog paste, aangezien het alweer het menselijke benadrukt en mensen laat stilstaan bij die problematiek die er toch wel heerst bij bepaalde bejaarden. Ik hoop met het artikel het bewustzijn bij jongeren te vergroten en eventueel de stap om wat tijd door te brengen met bejaarden kleiner te maken.
Vluchteling Nyazi met zijn zoontje.
Vervolgens wou ik nog enkele kleinschalige organisaties uit Gent zoeken die zich inzetten voor de mens. Zo kwam ik terecht bij Hand-in-Hand Gent, een organisatie die vluchtelingen helpt eens ze aankomen in België. Ik moet eerlijk toegeven dat ik na het gesprek met de verantwoordelijke van de organisatie opeens een heel ander beeld heb gekregen. Ik vond het gesprek een echte eyeopener en enorm leerzaam. Ik had voorzien om een uurtje met de dame in kwestie te praten, maar uiteindelijk kwam ik pas na drie uur het vergaderlokaal buiten. Het was heel lastig om al de aangereikte informatie in één artikel te gieten, dus werden er uiteindelijk twee artikels over gepubliceerd. Naast de praktische gang van zaken vertelde de dame heel wat persoonlijke verhalen van vluchtelingen. De dingen die ik hoorde, vond ik schrijnend dus wou ik graag met een vluchteling in contact komen. Het leek me fijn om ook zijn kant van het verhaal te horen en concreet te weten te komen wat Hand-in-Hand Gent voor hem heeft betekend. Het doel van deze twee verhalen was om het stereotype denkbeeld rond vluchtelingen bij jongeren (de voornaamste doelgroep) bij te sturen en in te zetten op het persoonlijke aspect van het verhaal.
Het volgende artikel is er eentje over een student Journalistiek die uit eigen beweging gestart is met een wondermooi initiatief. Met Perlies Pillows maakt Lieze Van Elst knuffels voor zieke kinderen. Niet alleen voor kinderen uit België, maar de knuffels worden naar overal ter wereld opgestuurd. Ook hier stond ik versteld bij wat een werk zij hiervoor verzet en wat dat betekent voor die kindjes. Het maakte nogmaals duidelijk dat iedereen, hoe klein het ook in het begin mag zijn, iets kan betekenen voor anderen. Omdat Lieze zelf nog student is, vond ik het artikel ideaal omdat zij zich ook in de leefwereld van studenten bevindt. Ik hoop met het artikel jongeren duidelijk te maken dat het voor hen ook mogelijk is om een initiatief op te starten, iets te ondernemen om anderen te helpen.
Vrijwilliger met armoede-achtergrond Franky zorgde voor enkele pakkende getuigenissen.
De laatste organisatie bezocht ik vorige maand, namelijk: Huis van de Mensenrechten – Beweging van Mensen met Laag Inkomen en Kinderen in Gent. Voor mij persoonlijk vond ik dit bezoek het meest confronterend. De organisatie werkt met mensen met een armoede-achtergrond, dus tijdens ons gesprek met de coördinator waren ook twee vrijwilligers aanwezig die zelf in armoede leven. Het voornaamste doel van de organisatie is om een spreekbuis te zijn voor de armen in Gent. De armen kunnen er zelf tijdens de wekelijkse vergaderingen hun problemen naar voren brengen. De getuigenissen van de vrijwilligers deden me vaak stilstaan bij hoe goed ik het wel niet heb. Ik vond het heel hard om te luisteren naar hoe mensen het leven in de stad Gent ervaren en wat ze allemaal wel niet hoeven te doen om rond te komen. Het voorbeeld van vrijwilliger Franky die vertelde dat hij zo graag eens een Duveltje zou gaan drinken aan de Graslei, maar dit gewoonweg niet kon omdat hij onmiddellijk denkt dat hij voor dat geld twee pakken Coca-Cola in de Aldi kan aankopen zal me altijd bijblijven. Gewoon omdat dit zo iets banaals lijkt voor velen en ook enorm vanzelfsprekend is: eens iets gaan drinken als het mooi weer is. Toch is het voor Franky niet mogelijk omdat hij voortdurend moet rekenen om rond te komen. Ik denk dat ik uit het bezoek aan deze organisatie het meeste lessen heb getrokken.
Als ik terugkijk naar wat ik verwezenlijkt heb voor SelfLAB online geef ik toe dat ik enorm tevreden ben. Ik heb heel wat geleerd door mijn eigen blog op te starten. Het belangrijkste vind ik dat ik mijn sociale vaardigheden heb verbeterd, want ik heb geleerd contacten te leggen met organisaties. Ik heb tijdens de gesprekken met verschillende organisaties nog meer geleerd om gericht vragen te stellen, maar ook geleerd om écht te luisteren. Ik leerde heel wat bij en ontmoette veel nieuwe en inspirerende mensen. Ik heb dit vak niet ervaren als een ‘last’ of iets dat veel moeite vergde gewoonweg omdat het iets is wat ik graag doe. Ik maakte graag tijd om mijn blog te ontwerpen, materiaal toe te voegen en hier tijd aan te spenderen. Ik heb kunnen schrijven over dingen die me nauw aan het hart liggen en waar ik ook in de toekomst verder iets mee wil doen. SelfLAB online heeft ervoor gezorgd dat het nogmaals duidelijk is geworden dat deze onderwerpen mij écht interesseren. Het was een leerproces, want de samenwerking verliep niet vlot maar los daarvan heb ik mijn eigen ding kunnen doen en heb ik dit van me af proberen te zetten. Schrijven is een krachtig iets, ik kan er veel dingen mee overbrengen en duidelijk maken dus ik heb geprobeerd om deze kans zoveel mogelijk te benutten. Er zijn uiteraard altijd zaken die beter konden, maar ook uit die dingen heb ik geleerd. Ik weet nu alleszins hoe ik bepaalde zaken verder ga aanpakken en met het oog op volgend jaar heb ik alvast enkele gedachten over hoe mijn blog verder zal ontwikkeld worden.
De auteur
