Helene Vercauteren (53) is mama van drie kinderen. Haar jongste zoon, Torre Lietaert (20), heeft een ernstige meervoudige beperking. “Torre kan eigenlijk niets, behalve blij zijn.”
Door Torre zijn veel dromen niet realiseerbaar, maar tegelijkertijd worden er veel nieuwe gemaakt. Torre houdt het gezin niet tegen om te doen wat ze graag doen. Als ze willen reizen, vertrekken ze op reis. Met een beetje hulp en creativiteit, maar ook met een goede portie doorzettingsvermogen. Maar weinig families doen het hen na, omwille van de vele letterlijke en figuurlijke drempels.
Reizen met Torre heeft af en toe een voordeel. Je kan in Saint-Tropez op de pier parkeren met een parkeerkaart voor mindervaliden. In het Vaticaans museum mag je een andere route volgen, waardoor je drie keer zo snel en zonder aanschuiven in de Sixtijnse Kapel komt. Er zijn voordelen maar het totaalpakketje is niet altijd rozengeur.
Veel plaatsen zijn moeilijk toegankelijk met een rolstoel of grote buggy. Zeker als je kiest voor actieve vakanties: kajakken, raften, klimmen en canyoningen, …
Om hun zelfstandigheid te behouden hebben ze een grote camionette. Daarin heeft Torre zijn vaste stek: een slaap- en speelplek, een droge plaats als het regent, een veilige ruimte om lange ritten te maken.
Als het gezin op reis gaat, moeten ze vaak improviseren, plannen aanpassen en problemen oplossen: hoe gaan ze Torre wassen, gemixt eten voorzien, welke wandelingen kunnen, hoe geraken ze aan de rivier? Toch slagen ze er in om het avontuurlijk reizen te behouden. Iedereen heeft er deugd van, met Torre erbij.
Het gezin gaat ieder jaar mee op kajakkamp, een wildwaterstage bij Lyon. Hij is een deeltje van de groep van zeventig personen. Hij heeft zijn plaatsje in de groep. Iedereen kent zijn rariteiten en Torre geniet.
De auteur
