Een kind opvoeden is niet altijd even makkelijk, laat staan als je zelf nog heel jong bent. Drie tienermoeders vertellen hoe een kind hun leven heeft veranderd en hoe het nu met hen gaat.
Kenza Raman (20) was negentien toen ze beviel van haar zoontje Lyam
“Oh nee shit, het is zover.” Dat was het eerste dat in Kenza haar hoofd omging toen ze twee jaar geleden plots haar maandstonden niet meer kreeg. Kenza Raman (20) was op dat moment achttien jaar en al twee jaar samen met haar huidige vriend Roy (25). “Toen we het nieuws kregen dat ik zwanger was, had Roy het er iets moeilijker mee. Maar hij wilde het houden, dat zeker.”
13 oktober 2021, een dag die Kenza niet snel zal vergeten. Toen werd haar zoontje Lyam geboren. Kenza was negentien. Een jaar later blikt ze met een positief gevoel terug op die gebeurtenis. “Het was schrikken, want ik ben nog super jong. Ik werkte net en we woonde nauwelijks alleen, maar ik ben wel enorm blij met de komst van Lyam”, vertelt ze fier.
Ongeloof
Het koppel kon op veel positieve reacties rekenen, maar de mama van Kenza kon het eerst niet goed geloven. “Ik heb haar die avond al huilend gebeld. Ze wilde het eerst niet geloven en lachte het weg, maar toen heb ik haar wel duidelijk gemaakt dat het echt is.”
Werken, het huishouden runnen én zorgen voor Lyam, ze doet het allemaal. Gelukkig staat ze er niet alleen voor en kan ze op veel steun rekenen van haar vriend en familie. “Meestal lukt het wel om alles te combineren. Maar als ik eens een baaldag heb, kan ik altijd terugvallen op mijn ouders.” Dat was ook het geval toen Lyam tien dagen in het ziekenhuis lag. Hij had een parasiet in zijn darmen, een oorontsteking, een keelontsteking en een luchtwegeninfectie. Alles ineens. “De mama van Roy heeft ons toen ook enorm geholpen met huishoudelijke taken. Ze hielp met kuisen en deed onze strijk.”
Mama en papa zijn, is niet spelen, dat is het echt zijn.”
Kenza Raman
Het is een heel andere levensfase die vroeger op je pad komt. En dat zorgt ook soms voor een gemis. Je bent negentien jaar en steeds verantwoordelijk voor een kind. “Ouders zijn is een grote verantwoordelijkheid. Ik zou graag eens met vriendinnen afspreken zonder een kind, zonder mama te zijn. Het is misschien grof, maar je bent altijd mama. Ook als hij er niet bij is, stopt het mama zijn niet. Je blijft altijd aan hem denken. En dat is soms wel een hamertje dat op mijn hoofd slaat. Je hebt altijd die hoofdfunctie, het zorgen voor, en soms wil ik dat uitschakelen. Jammer genoeg gaat dat nog niet.”
Fiere ouders
Momenteel gaat het goed met hen. Ze wonen sinds november 2021 in hun eigen woning en zijn bezig met verbouwingen. “Roy heeft een moeilijk karakter en ik heb een moeilijk karakter. Dat botste met onze ouders. Daarom hebben we besloten om alleen te gaan wonen.” Beiden hebben een vaste job en een goedlachse baby. Je merkt al snel hoe fier ze zijn op waar ze momenteel staan. Met een trotse en warme blik kijkt ze naar Lyam, die heel erg op zijn mama lijkt. Zo valt er niet te ontkennen dat hij zijn prachtig ros haar van zijn mama heeft. “We hebben veel geluk gehad met hem. Hij is een brave baby en slaapt goed door. Maar ik kan verstaan dat het moeilijk is voor jonge mensen met een huilbaby. Want mama en papa zijn, is niet spelen, dat is het echt zijn. Je moet elke dag klaarstaan. Dat is soms wel moeilijk te plaatsen, maar eens je daarin gerold bent, lukt dat wel.”
Als antwoord op de vraag of het koppel nog kinderen wil, steekt Roy, vanuit de zetel, snel twee vingers in de lucht. “Als Lyam twee of drie jaar oud is, zouden we een tweede kindje willen. Hij is momenteel één dus we hebben nog even tijd. Maar daarna stopt het wel. Twee is genoeg”, vertelt Kenza lachend.
Jonalynn Dumoulin (23) werd mama toen ze zestien was
“Oh, fuck”, dat dacht Jonalynn toen ze een positieve zwangerschapstest in haar handen had. Ze bleek al vier maanden zwanger te zijn. Een abortus was dus geen optie meer. “Zelfs als ik de kans had gehad, dan nog zou ik er niet anders over beslist hebben. Ik zou het zo opnieuw doen”, zegt ze met een brede lach.
Acht jaar later is Jonalynn nog steeds samen met haar man Biagio en heeft Otis er een kleine broer bij, Omelio. Ze glunderen als ze naast hun mama plaatsnemen, ze vormen een gelukkig gezin.
Steun
Jonalynn krijgt tranen in haar ogen als ze vertelt hoe ze door de steun van haar familie dit leven heeft kunnen opbouwen. Haar mama leerde haar alles aan. Van hoe ze borstvoeding moest geven tot hoe ze pampers moest verversen. Ook op financieel vlak kreeg ze veel hulp. Al was het niet altijd rozengeur en maneschijn. “Mijn grote broer was heel kwaad, vooral op mijn man. De typische opmerkingen zoals ‘ik ga je wel weten te vinden als je haar verlaat’ kwamen vaak naar boven.” Toen ze alleen wou gaan wonen, was haar papa daar absoluut niet voor te vinden. Hij had het gevoel dat zijn dochter werd meegesleurd in de ideeën van haar man. Na een paar dagen ijzige stilte kregen ze toch de toestemming. “Nu zijn mijn man en mijn papa twee handen op één buik.”
Lastige bevalling
Omdat Jonalynn zestien jaar was, kon haar lichaam geen volledige zwangerschap aan. Na 28 weken begonnen haar eerste weeën en vier weken later was ze bevallen. De bevalling verliep stroef, aangezien de epidurale niet correct was uitgevoerd. “De vroedvrouw zei dat ze het hoofdje al zag, maar ik voelde niks. Pas na de bevalling kwam de pijn, ik kon geen stap meer vooruit zetten.” Uiteindelijk was een bloedpunctie nodig om de fout recht te zetten. “Ze moesten bloed vanuit mijn arm gaan injecteren in mijn rug, heel pijnlijk.”
Mijn man en mijn papa zijn heel de nacht gebleven, met dank aan veel koffie.”
Jonalynn Doumoulin
Op die momenten haalde ze veel kracht uit haar familie. “Mijn man en mijn papa zijn heel de nacht gebleven, met dank aan veel koffie.” Na de bevalling belde haar grote broer haar op. “Hij vroeg of ik graag een broodje préparé zou willen, aangezien ik dat lang niet mocht eten. Hij is toen samen met mijn jongere broer langsgekomen. Ze bleven aan mijn zijde tot mijn man kwam, die thuis was gaan bijslapen. Dat ga ik nooit vergeten.”
Gelukkig gezin
Met vriendinnen uit het middelbaar heeft Jonalynn geen contact meer, maar daar heeft ze ook geen nood aan. Er werd op school over haar vroege zwangerschap geroddeld en veel vriendinnen haakten af. Haar man veranderde zelfs van school om meer bij haar te zijn. “Het was enkel hij en ik, de rest was niet belangrijk.” Als ze nu bepaalde vriendinnen hoort, botst ze op veel onbegrip. “Ze begrijpen niet dat ik een gezin heb en niet zomaar op een avond mee kan gaan sporten. Ik moet gaan werken, heb twee kindjes en sta ’s nachts mee op met mijn man die vrachtwagenchauffeur is. Hij werkt fulltime, wat voor mij niet mogelijk is in combinatie met het gezin. Als ik dan eens thuis ben, wil ik iets doen met de kindjes. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis, integendeel, ik krijg er zoveel geluk voor terug. Tijdens mijn tweede bevalling schreeuwde ik dat ik geen kinderen meer moet hebben, maar op het moment dat ik Omelio vast had zei ik al lachend dat we nog voor een derde gaan. En als ik mijn man moet geloven, blijven we proberen tot we een meisje hebben.
Angie (20) werd onverwacht mama op haar zeventiende
“Wanneer iemand tegen mij zegt dat ze twintig jaar is, een kind van drie heeft en studeert, bewonder ik haar. Ik vraag me af hoe ze het doet”, zegt Angie Cattrysse. Ondertussen doet ze het allemaal zelf.
Angie was zeventien toen ze mama werd. Drie jaar later is haar zoontje Jayden opgegroeid tot een praatgrage kleuter met een voorliefde voor puzzelen en tekenen. Iets wat hij van zijn mama heeft, net zoals grappige smoelen trekken. Hij is zijn mama’s oogappel. “Maar zijn komst was zeker niet gepland en al helemaal niet verwacht”, vertelt ze.
Vlak voor de eindreis in het zesde middelbaar ontdekte Angie dat ze zwanger was. “Van de school mocht ik niet meer mee. Ze zeiden dat de trip te zwaar was voor mij. Mijn koffer stond al klaar, maar die moest ik terug uitpakken. Om dan onmiddellijk in te pakken voor de kraamkliniek.”
Verrassing
Niet alleen Jayden was een verrassing, maar ook zijn geboortedatum. Angie kwam pas na 22 weken te weten dat ze zwanger was. Tot zeven weken in de zwangerschap kan een exacte datum worden bepaald. Nadien is het raden aan de hand van de grootte en het gewicht van de baby. Het kon dus voor juni, juli of augustus zijn. Uiteindelijk beviel ze in augustus 2019. Jaydens papa was er toen nog bij, enkele maanden later liep de relatie op de klippen. “Jayden is nu volledig onder mijn hoede. Zijn papa is er niet meer voor mij, maar wel voor hem. Hij ziet hem een keer per week, wat niet zo veel is.”
Nadat ik mijn koffer voor de eindreis had uitgepakt, moest ik onmiddellijk weer inpakken voor de kraamkliniek.”
Angie Cattrysse
Vier weken na de bevalling startte Angie aan de hogeschool. “Het was een bewuste keuze om dan al naar school te gaan. Ik doe er wel vier jaar over in de plaats van drie. Daardoor heb ik een vrije dag om met Jayden te spenderen. Soms is het moeilijk om alles te regelen. Bijvoorbeeld wie hem wanneer op school gaat halen.” Daarvoor kan ze rekenen op haar gezin: “Mijn ouders schrokken van mijn zwangerschap. Maar ze beloofden om te helpen. Af en toe is het wat zoeken, maar ze zijn er voor mij. Sommige ouders zetten hun zwangere tiener op straat. Dat was bij mij niet het geval.”
Criticasters
Tussen het studeren en het mama zijn door probeert Angie af te spreken met haar vriendinnen. “Mijn vriendinnen weten dat ik Jayden heb. Ze houden daar rekening mee. Ze vragen op welke dagen hij bij zijn papa is, dan kunnen we iets gaan doen. Of ze komen naar mij. We maken het gezellig wanneer Jayden slaapt. Hij is een vaste slaper, dus hij merkt dat niet. Overdag ergens naartoe gaan om bijvoorbeeld te winkelen doe ik niet. Tenzij hij meekan. Mijn vriendinnen maken daar geen probleem van. Ze stellen dan zelfs voor om samen naar de speeltuin te gaan.”
Maar ze krijgt ook negatieve reacties: “Ik woon in Hamme, dat is niet zo groot. Iedereen wist dat ik zwanger was en ik werd daarop aangekeken. Ze kennen mij als ‘de die’. Ook op fuiven spreken mensen me aan. Sommigen vragen me wat ik daar doe. Ik drink geen alcohol en ik ga vroeg naar huis. En toch krijg ik nog commentaar. Blijkbaar moet het leven stoppen als je mama wordt.”
Ondanks de kritiek en uitdagingen van het moederschap heeft Angie geen spijt van Jaydens komst. “Een abortus was voor mij geen optie omdat ik al 22 weken zwanger was. Maar mocht ik de keuze hebben gehad, ik zou niets veranderen. Uiteindelijk moet iedereen alles leren. Of je nu mama wordt op je zeventien of op je dertig.”
Auteurs: Rhune Bondue, Siska Cogghe en Ellen Van Oudenhove
De auteur
