Samen, maar toch apart. Dat is het concept van kangoeroewonen. Twee generaties of gezinnen leven daarbij in afzonderlijke delen van hetzelfde huis. Maar hoe organiseer je dat? Drie gezinnen vertellen hun verhaal.
Liesbeth Heynderickx: “We geven Marijke een warmere thuis”
Weinig zelfstandigheid
Liesbeths schoonmoeder Marijke heeft altijd in Wontergem gewoond, tussen Tielt en Deinze. In 2019 verloor ze haar man en kwam ze er alleen voor te staan. “We merkten toen dat Marijke weinig zelfredzaamheid had om alleen te wonen. We moesten haar veel helpen en sturen”, zegt Liesbeth. Maar elke dag vijftig minuten rijden voor of na het werk bleek geen evidentie.
In de hoop haar beter te kunnen helpen, huurden ze een serviceflat. “Marijkes zelfstandigheid verbeterde er niet op. Net als in Wontergem kwamen we bijna elke dag langs. Dat is niet vol te houden als je werkt en ook andere zorgen hebt in de familie.”
Corona
En toen kwam corona. Het complex van serviceflats waar Marijke verbleef, ging net als het hele land in lockdown. Afgesloten van de buitenwereld mocht niemand nog binnen of buiten. Liesbeths gezin besloot Marijke te laten inwonen. “We wisten toen nog niet wat corona was. We wilden haar niet aan haar lot overlaten. En de kans op besmetting was ook minder groot.”
De veranda aan de woning die de vorige eigenaars als showroom gebruikten, bouwden ze om tot een woonunit. Een deur tussen de achterbouw en de veranda maakt van de woning een kangoeroewoning. Marijke heeft een eigen ingang, badkamer, woonkamer en keukentje, maar zonder vuur. “Wanneer wij niet thuis zijn, doen we de tussendeur op slot. Ze zou anders wel eens het fornuis durven testen en dat vertrouwen we niet zo.”
Die schommelstoel in onze living is die van Marijke. ‘s Avonds komt ze erbij zitten en kijkt ze mee naar televisie.”
Liesbeth Heynderickx
Boterhammen of patatjes
Goede afspraken maken goede vrienden, luidt het spreekwoord. En dat is bij kangoeroewonen niet anders. “We hebben afgesproken dat ze boterhammen in haar keuken eet. Maar als we warm eten, schuift ze bij ons mee aan tafel”.
Verder is Marijke altijd welkom. “Soms zit ze hier even in haar schommelstoel en vertelt ze over haar dag. Ze heeft een hometrainer in haar woonkamer en dan komt ze vertellen hoeveel kilometer ze vandaag heeft gefietst. En dan is ze weer weg”.
Op vlak van privacy is er dus geen wit-zwarte grens. Eerder grijs, zoals Liesbeth het zelf omschrijft. “Het hangt een beetje af van de situatie. Want wanneer wij bijvoorbeeld bezoek hebben, dan vragen we wel of ze in haar woonkamer wil blijven. En dan komen wij wel even langs met het bezoek.”
Opengebloeid
Liesbeth en haar man hadden nooit gedacht dat hun woning ooit een kangoeroewoning zou worden. Maar het bleek wel de ideale oplossing. “Als we Marijke vragen of ze hier gelukkig is bij ons, zegt ze ja. En dat doet zo’n deugd. Ze is hier echt opengebloeid.”
Liesbeth offerde veel op. Ze stopte met werken om onder andere voor haar schoonmoeder te zorgen. “Het feit dat we haar een warmere thuis geven, maakt dat goed. We zijn ook gerust nu ze in de buurt is. Dat is echt het grootste voordeel.”
Marieken Van Nuffel: “Een kwestie van leren samenleven”
In het pittoreske Pamel deelt Marieken Van Nuffel (35) met haar man, twee zoontjes en ouders zo’n kangoeroewoning. Twee voordeuren, maar toch één huisnummer en brievenbus. “Ons Whatsappgroepje heet ‘De kangoeroes’. Mijn gezin is het grote deel en mijn ouders zitten in onze buidel.”
De verbouwingen
Marieken en haar man Tim zochten na hun huwelijk in 2011 een huis of bouwgrond, maar die waren heel duur. “Maar plots toonde mijn moeder ons een artikel uit Libelle over kangoeroewonen. Ze was echt enthousiast. Tim begon dan te tekenen op de plannen van mijn ouders hun huis. En zo is de bal aan het rollen gegaan”, vertelt ze. “Sinds april 2014 is de verbouwing af. Iedereen woont nu in zijn eigen deel.” Technisch gezien is de correcte naam voor deze woonvorm een zorgwoning. “Mijn vader heeft een hartziekte en mijn moeder diabetes type 1. Ik wil graag voor hen zorgen en zou het mezelf niet vergeven als er iets gebeurt”, zegt ze. “Dus eigenlijk is kangoeroewoning de mooie, trendy naam en zorgwoning de oubolligere naam.”
Het dagelijkse leven
“We zien elkaar sowieso elke dag om de simpele reden dat wij overdag heel vaak bij elkaar binnen lopen. Maar rond 20 uur gaat de binnendeur op slot en dat betekent dat we onze rust willen voor de avond”, zegt Marieken. Elke zondag eten de twee gezinnen samen en bespreken ze wat er op de planning staat voor de volgende week. Alhoewel niet alles altijd koek en ei is. “Als er iets de voorbije week niet goed liep, dan wordt dat ook op die zondag uitgeklaard”, zegt ze. “Het is echt een kwestie van leren samenleven.”
Marieken vindt het heel fijn dat er altijd iemand is om tegen te ventileren na het werk. Maar bij elkaar wonen betekent ook dat je soms de kantjes ziet van elkaar die je niet wil zien. “Als ik en mijn man ruzie hebben, dan horen mijn ouders dat dus ook”, vertelt Marieken.
“Het enige wat ik ambetant vind, is: Je blijft het kind van je ouders en het product van hun opvoeding. Soms is het hier bijvoorbeeld niet even ordelijk als mijn moeder zou willen. Dan zal ze daar ook iets over zeggen. Soms voel ik mij echt niet volwassen”, zegt ze.
Een sterke band
De coronaperiode zorgde ervoor dat Mariekens vader een hechte band kreeg met zijn kleinzoon Ward, die ondertussen 9 jaar is. De twee gezinnen moesten eigenlijk aparte bubbels vormen, maar dit hielden ze slechts een dag vol. “Mijn vader kon zijn kleinzoon blijven zien. Hij heeft Ward de hele tijd in de tuin beziggehouden door hem bijvoorbeeld takkenmannetjes te laten maken. Die twee hebben door deze periode een hele speciale band gekregen”, vertelt ze glimlachend.
In verband met de twee kinderen is er een duidelijke afspraak gemaakt: wat bij de ene niet mag, mag bij de andere ook niet. “Wij hanteren dezelfde opvoedingsprincipes. Bij ons moet Gust zijn huiswerk maken om 16 uur. Hij weet dat dat ook het geval is als hij bij oma en opa is”, aldus Marieken.
De toekomst
“Ik hoop dat ze thuis kunnen blijven tot aan hun dood”, zegt Marieken. “Ik ga voor hen blijven zorgen. Zij zijn er voor mij, ik ben er voor hen en dat is altijd zo geweest”, zegt Marieken. Ze zou het bovendien fantastisch vinden als haar kinderen later bij haar in de kangoeroewoning komen wonen.
Isabel Keukelier: “Ik zou willen dat mijn vijf kinderen thuis blijven wonen”
Isabel Keukelier woont samen met haar man en vier zonen in een villa in Eeklo. Het is geen alledaagse woning, want de villa is ingedeeld als kangoeroewoning. Ze woont er samen met haar dochter Liesbeth Deleu en haar gezin.
Eenzaam
Voor de aankoop van de kangoeroewoning woonde Liesbeth enkele jaren alleen met haar man. Al snel ondervond ze dat het toch niks voor haar was. Haar man speelt volleybal en was daardoor veel weg van huis. Liesbeth voelde zich dan vaak eenzaam. “We hebben toen besloten om haar bij ons in huis te nemen. Ons huis in Gent was groot genoeg om een extra appartement uit te maken”, zegt Isabel.
Het enige nadeel was de afstand tussen de woning in Gent, en het werk van moeder en dochter in Lembeke. Daarom verhuisde Isabel in 2019 naar Eeklo. Ze zochten specifiek naar een woning waar er voldoende ruimte en mogelijkheden waren zodat Liesbeth bij haar ouders zou kunnen blijven wonen. “Op deze manier heeft Liesbeth een eigen huis kunnen kopen voor een voordelige prijs, omdat we elk ons eigen deel hebben gekocht”, vertelt Isabel.
Afspraken
Beide gezinnen maakten maar één afspraak toen ze naar Eeklo verhuisden. “Toen Liesbeth zwanger was hebben we afgesproken dat ze haar kinderen niet gewoon bij ons mag achterlaten. Ik pas graag op mijn kleinkinderen, maar het moet op voorhand afgesproken zijn”, zegt Isabel. Andere afspraken kwamen geleidelijk tot stand. Dat zijn kleine dingen zoals kloppen voor je bij de ander binnengaat, of een berichtje sturen als je in het leefgedeelte van de ander moet zijn terwijl er niemand thuis is. “Als er frustraties zijn, praten we er over. Zo blijft het werken tussen ons.”
Wie woont waar?
“De garage is omgebouwd tot een nieuwe woning. Daar woont Liesbeth met haar gezin.” Beide leefgedeeltes hebben elke hun eigen woonkamer en keuken, maar het is heel makkelijk om van de ene woning naar de andere te gaan. “Er is een trap die van onze keuken naar de speelkamer van de kleinkinderen loopt. Een van de kamers van de kleinkinderen komt ook uit in onze gang. Het loopt dus allemaal wat over in elkaar”, zegt Isabel.
Later zou ik willen samenwonen met mijn kinderen zoals de Planckaerts. Ik hou van dat gevoel van verbondenheid.”
Isabel Keukelier
Het is een gevoel
Omdat iedereen zijn eigen leefomgeving heeft, is er voldoende privacy voor beide gezinnen. “We lopen elkaars woning binnen, maar voelen aan wanneer het gepast is en wanneer niet.” Isabel geeft als voorbeeld wanneer haar schoonzoon in de ochtend al vroeg naar zijn werk is. Ze gaat dan naar het andere gedeelte van het huis wanneer ze dat zelf wil om bijvoorbeeld de kleinkinderen uit bed te halen. In het weekend wacht Isabel tot iedereen van het andere gezin wakker is en ze een gezinsmoment gehad hebben voor ze er binnenkomt.
Voor altijd samen
Isabel ziet zichzelf voor altijd bij haar kinderen en kleinkinderen wonen. “Ik zou willen dat al mijn kinderen thuis blijven wonen. Hoe we dat gaan regelen weten we nog niet. Misschien een kasteel kopen zoals de Planckaerts”, zegt ze. Isabel houdt van kangoeroewonen en de verbondenheid dat het geeft. “Het gevoel dat je altijd op iemand kan rekenen, dat is fijn.
Auteurs: Paulien Dauwe, Fien Van de Voorde en Kelly Van Vooren
De auteur
