De Belgian Cats hebben een nieuwe coach. Philip Mestdagh maakte er een eind aan na zes jaar als hoofdtrainer. Zijn opvolger is de Fransman Valéry Demory.
“We voelen dat het tijd is voor een nieuwe wind,” klonk het vanuit de basketfederatie tijdens de zoektocht naar een nieuwe trainer. Ik weet niet of ze openstonden voor evenveel diversiteit als K2 zoekt K3, maar volgens mij hebben ze niet alle opties opengehouden. Het feit dat de nieuwe coach een buitenlander is, is een kleine verrassing. Ik zie het wel als iets positiefs. Weg met nepotisme en speelsters selecteren omdat ze lang geleden de pannen van het dak hebben gespeeld. Wat jammer genoeg niet verbaasde was het feit dat de keuze een man is geworden. Hoewel er geen twijfel mogelijk was over het geslacht van de coach, kan ik mijn teleurstelling niet verbergen.
Stel je voor dat de nieuwe trainer een vrouw zou geweest zijn. Het zou een duw in de goede richting zijn en het voorbeeld geven aan de Belgische vrouwencompetitie waar er op dit moment nul vrouwen coachen op het hoogste niveau. De Eddy Demarez van deze maatschappij zijn er hoogstwaarschijnlijk nog niet klaar voor, maar op hen kan je niet wachten. Olympisch kampioen USA, dat al vier jaar in goede banen wordt geleid door Dawn Staley, heeft alvast het voortouw genomen. Nu was het voor België de uitgelezen kans om te volgen en meisjes en vrouwen die dromen van grootse dingen te tonen dat alles mogelijk is.
Wat voor signaal geven we aan jonge meisjes als vrouwelijke topsportsters altijd door een man geleid moeten worden. Het is alsof we de sport wel mogen beoefenen maar enkel onder het toeziend oog van een man. Ik draai zelf al vier seizoenen mee in een club op het hoogste niveau van het damesbasketbal in België. Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat de kloof tussen een oudere man en een jonge vrouw soms heel groot is. Als ik gefrustreerd op het plein loop en er dan een man die de leeftijd van mijn opa heeft aan mij vraagt ‘of het de tijd van de maand is’, dan kan dat al eens als ongemakkelijk ervaren worden. Een vrouw staat dichter bij de leefwereld van een vrouw en hetzelfde geldt voor mannen, dat is logisch. En toch heeft er nog nooit in de geschiedenis van de Belgian Cats een vrouw aan het hoofd gestaan. Anno 2021 was het een goed moment geweest om daar verandering in te brengen.
Waarom wordt het als normaal beschouwd dat een man een vrouwenteam leidt, maar is het nog een raar beeld als een vrouw diezelfde taak op zich neemt? Dan laten we de vraag of een vrouw een mannenteam kan coachen nog buiten beschouwing. Stap voor stap.
Sport is een plaats waar er wordt aangeleerd dat de beste persoon wint. Die regel is precies niet meer van kracht bij de zoektocht naar een coach. De bekwame vrouwelijke kandidaten krijgen geen kans om de hoge functies te bekleden. Het kan toch niet dat er al decennialang vrouwen rondlopen met expertise en ervaring maar dat er nog nooit iemand van hen de kwaliteiten had om een topcoach te worden. Dit feit stelt zich niet enkel binnen de basketwereld. Ook bij het vrouwelijke Belgische voetbal-, volleybal- en handbalteam is de hoofdtrainer een man. Maar je kan de lijn nog verder doortrekken naar de volledige bedrijfswereld. In België zegt 15% van de vrouwelijke loontrekkenden een toezichthoudende of leidinggevende verantwoordelijkheden te hebben, in vergelijking met 25% van de mannen. Dit zijn cijfers uit een studie van Statbel uit 2019. Vrouwen met een machtspositie zijn dus overal in de maatschappij schaars.
Ik weet zeker dat er meer getalenteerde vrouwelijke coaches zijn dan er nu aan de zijlijnen staan.
[jetpack-related-posts]