Langs mij heen glijden de auto’s de stad in en uit met tussen hun portieren de lauwe lading, de mens, zoekend naar een uitweg uit de doolhof van straten die zowel in- als uitgang zijn van deze stad. De …
“Ik voel me nooit alleen”
De man zit op zijn bankje in het park. (c) Celina Cazzetta
Een oudere man op een fiets met overvolle fietszakken. Donkergrijze jas en bijpassende hoed. Oranje sjaal. Hij fietst een paar rondjes rond het Koning Albert standbeeld. Na twee rondjes vindt hij zijn bankje. Het hout bladdert van de bank af, …
Vergeten straat
De straat ligt levenloos en vergeten achter de statige blokken van de Frère-Orbanlaan. Maar de vervallen bakstenen gebouwen passen niet in het hippe Zuid. Afgeplakte etalages, een gesloten patisserie en weinig horeca. La Puglia is het enige restaurant in de …
Let op, werfzone!
Foto: Amber Vuylsteke
Het zebrapad wijst voetgangers rechtdoor, terwijl Ledeganckstraat in een bocht loopt. Rechts zijn oude hekkens, in verroest staal of metaal dat ooit zwart moet geweest zijn. Om de acht stappen stopt het hekken door een stenen pilaar. Er staan fietsen …
Flamboyante deuren, Verroeste roosters
Kattenberg is een afsplitsing van de Kunstlaan die de overpoortbuurt met de Ring verbindt. Meters van asfalt vinden een einde aan het zebrapad. Vanaf hier zou een puzzel van klinkers je door de rest van de Kattenberg gidsen. Een bewuste …
Schuldig park
Vier ganzen. Foto van Jolien Bas
Ik ga voor de tien kilometer vandaag. Elke keer passeer ik het Citadelpark, maar loop ik er niet door. Moet ik die waarschuwingen echt serieus nemen? Avonturen maken deel uit van het leven, ik doe het gewoon. De nacht valt …
Tussen François Bernard- en Tijgerstraat
Scène 1: Verwondering Kruising F. Bernardstraat met Leeuwstraat. Heldere hemel, volle zon, krachtige, frisse wind. Anton loopt nieuwsgierig de straat in, kijkt op en rond zich heen. Hij voelt, ruikt en luistert. Stoere, fluorescerende mannen hangen witte borden op. Anton …
De Kwaakkaai
De Muinkkaai of beter gezegd de Kwaakkaai
De Leiekant is bezaaid met kiezelstenen en twijgen. Mijn schoenen veroorzaken schamele stofwolken wanneer ik er overheen wandel. Bovendien openen onzichtbare zonnestralen de poriën van mijn gezicht. De vrieskou sluit ze op hun beurt weer. Het lijkt veelbelovend. De andere …
Zonder ijver
Een stad ontwaakt pas wanneer het begint te schemeren. Rosanne zit binnen. Ze luiert wat op de bank en ziet het stof opdwarrelen in het ondergaande zonlicht. Haar donkerbruine haren golven over de leuning. Ze tuurt door het raam, haar …
Zonder hoop, zonder schoenen
Ik ben dakloos, al hoor ik dat niet graag. Dakloos focust op datgene wat ik niet heb, een dak. Ik noem mezelf liever buitenrijk, ik ben veel rijker aan ervaringen buiten. Mijn kleren zijn verstorven en van mijn schoenen blijft …
- Page 1 of 2
- 1
- 2