Wie gespiked wordt, krijgt zonder toestemming alcohol of drugs toegediend. Daardoor verlies je de controle over jezelf en herinner je je niets van de avond. De 22-jarige Simon De Sutter getuigt over zijn ervaring met spiking.
“Ik voelde mij helder en wazig tegelijk, heel raar. Helder genoeg om te weten dat ik zo snel mogelijk mijn fiets moest halen, maar te wazig om mijn evenwicht te behouden”, vertelt Simon De Sutter (22). Na een avondje in de Gentse Overpoortstraat gaat het mis.
Van de rit naar huis herinnert hij zich maar flarden. Eén zekerheid? Hij wou zo snel mogelijk thuis zijn. “Ik dacht: als ik snel genoeg fiets zal ik mijn evenwicht wel behouden. Op dat moment klonk dat logisch”, lacht hij. Verder weet hij niets meer van die rit. “Ik ben blij dat ik niet knock-out ben gegaan in het midden van Gent.” Wanneer Simon thuiskomt staat hij oog in oog met zijn mama. Hij kan nog net zeggen: “Ik voel mij niet goed. Er is iets mis.” En dan gaat het licht uit.
De volgende ochtend vertelt zijn mama dat ze wakker werd toen hij een kwartier lang probeerde om de sleutel in het sleutelgat te passen. Zonder succes. “Dat vond ik raar. Hoe dronken ik ook ben, het sleutelgat vinden is nooit een probleem”, klinkt het. Dan gaan de alarmbellen af. Hij heeft al met drugs en alcohol geëxperimenteerd, maar zoals de nacht voordien voelde hij zich nooit. Hij ging met een vies gevoel slapen. En daarmee werd hij wakker: “Het voelde alsof er iets door mijn lichaam racete. Ik kan het niet anders beschrijven.”
Ik wist dat er iets misging, maar dat ik misschien gedrogeerd was? Dat kwam niet in mij op.”
Simon De Sutter
Hij denkt na over die ene nacht: “Als ik teveel gedronken heb, is er altijd een moment waarop ik beslis dat ik beter afrond. Dat gevoel komt geleidelijk aan, maar toen ging alles zo plots.” Hij belt een vriend om de nacht te reconstrueren.
De avond begint op café. Na enkele drankjes besluiten de twee vrienden om af te zakken naar de Overpoortstraat. Ze stappen een club binnen waar op dat moment een personeelsfeest aan de gang is. “Ik herinner mij niet waar ik was maar wel dat ik een akelig gevoel kreeg”, klinkt het. Een paar oudere mannen knopen een gesprek aan met Simon en bieden hem een drankje aan. ”Dat was fucking straf”, herinnert hij zich. Even later beslissen Simon en zijn vriend om ergens anders naartoe te gaan. “We wilden nog eentje drinken voor we weg gingen.” Opnieuw komen ze iemand tegen die gratis drank aanbiedt.
Kort daarna beslissen ze dat het tijd is om naar huis te gaan omdat Simon zich niet goed voelt. Volgens zijn vriend leek Simon van het ene op het andere moment enorm dronken: “Hij begreep niet hoe dat kwam. We hebben die avond ongeveer evenveel gedronken.”
Tijdens de rit naar huis moest de vriend van Simon iets eerder afslaan. Ze namen afscheid en Simon ging alleen verder. “Ik wist dat er iets misging, maar dat ik gedrogeerd was? Dat kwam niet in mij op”, vertelt hij. Hij hoopte altijd gespaard te blijven van spiking: “Ik dacht niet dat ik het doelpubliek was. Ik ben al iets ouder en een man.”
Tegenwoordig staat Simon sceptisch tegenover gratis drank. Hij vertrouwt sneller mensen van zijn eigen leeftijd: “Ik vermoed dat de gemiddelde persoon die iemand drogeert iets ouder is dan ik. Dat kan een vooroordeel zijn, ik weet natuurlijk niet hoe de gemiddelde spiker eruitziet. Dat is net het probleem.”
De auteur
