Tijdens de eerste schooldagen kregen wij, alle eerstejaars, al onmiddellijk te horen dat we welkom waren om ons aan te sluiten bij de redactie van de TANK-magazine, een magazine geschreven door studenten van Artevelde. Er werd ons uitgelegd dat geen enkele leerkracht hiermee te maken had, dat studenten dat zelf opgestart hadden. Per jaar kwamen er twee edities van de magazine.
Ik voelde mij niet direct aangesproken. In mijn ogen betekende dit nog veel meer werk en vergaderingen… Toch, ben ik uit nieuwsgierigheid naar de eerste vergadering gegaan. Het verliep heel vlot. De verantwoordelijken en eindredacteurs stelden zich voor en motiveerden ons om zeker een stukje voor hen te schrijven. Voor dat ik het zelf besefte, had ik mij aangemeld om een fotoreportage te maken over multiculturaliteit in Gent.
Deze werd effectief gepubliceerd. En wat een gevoel…! Ik was er zo trots op dat ik zeker 5 exemplaren meenam naar huis.
©2018 by Vanille Alizée Dujardin
Toen ze in het tweede semester vroegen of we nog mee wouden doen, was er geen aarzeling. Natuurlijk wou ik opnieuw gepubliceerd worden! Ik wou geen fotoreportage meer maken en koos voor een interview met een artieste. Door contacten te leggen kwam ik terecht bij Stiene van Schepdael, een studente in Kunst die ook in haar vrije tijd bezig was met kunst; tatoeëren, tekenen, schilderen, borduren… Ze kan alles!
Een interview opnemen was niet zo simpel, maar het lukte. De montage daarentegen…
Zoveel deadlines tegelijk… en dan nog TANK. Ik kon niet meer!
Toch heb ik een montagevorm van mijn interview kunnen indienen. Ik was een paar dagen te laat, maar kon het nog doorsturen. Nu is het natuurlijk afwachten. Is mijn artikel goed? Wat gaat de eindredactie vinden? Gaat het gepubliceerd worden? En als het gepubliceerd wordt, op welke pagina?
Ik heb ook doorheen het tweede semester een paar recensies geschreven voor de blog van TANK. Daar verscheen dus elke week een recensie van een wat minder bekende film. Ik schreef over “Tomb Raider” en “Three Billboard outside Ebbing, Missouri”.
Schrijven voor TANK-magazine was een van de beste beslissingen die ik dit jaar nam. Het was veel werk en evenveel stress, maar het gevoel om gepubliceerd te worden is onbeschrijfbaar. Het gaf me meer zelfvertrouwen in mijn teksten en bevestigde mijn keuze voor journalistiek. Dit is wat ik later wil doen. Schrijven, schrijven, schrijven en gepubliceerd worden. Wie weet word ik ooit een bekende redactrice of opinieschrijfster? Schrijven voor de magazine blijf ik zeker nog tot het einde van mijn studies doen. Een aanrader dus!
[jetpack-related-posts]