Nooit had ik gedacht dat ik voor school, samen met een paar vrienden, naar Berlijn zou vliegen om dan al liftend terug te keren. Het is een eigenaardige reis geweest met veel ups en downs, maar het is ook een ongelofelijke ervaring geweest. Hoe cliché het ook klinkt: ik kan zeker concluderen dat ik er veel uit heb geleerd.
Het is allemaal begonnen na de inleiding van het vak SelfLab online 1. Een toen nog onmogelijk-lijkende opdracht werd naar mij toe gesmeten. Achteraf begonnen Luka – een meisje dat ik toen nog niet zo goed kende, maar wel als een van mijn betere vriendinnen zag op de nieuwe school – na te denken over wat we zouden kunnen doen. We lieten ons inspireren door het voorbeeld van Sam De Bruyne: handbagage. “Misschien moeten we gewoon liften naar een bestemming en daar dan over schrijven,” aldus Luka. Waarop ik zei: “Oh leuk, we kunnen naar Noorwegen gaan! En dan gaan we de mensen die ons een lift geven interviewen.”
We waren beiden nog heel enthousiast toen. We namen het ook niet echt serieus. Zo een ludiek idee konden we niet voorleggen. Maar toen het onverwachte moment van het eerste coachingsgesprek daar was en we samen voor de deur van het lokaaltje stonden, zonder nog enig idee van wat we zouden doen voor SelfLAB online, besloten we het toch voor te leggen. Tot onze grote verbazing werd het goedgekeurd, op voorwaarde dat we nog een mannelijke medestudent zouden meenemen voor de veiligheid en we niet naar Noorwegen zouden gaan. Dus sloot Josse zich aan bij ons team en besloten we naar iets meer haalbare plaats te liften: Amsterdam.
Achteraf gezien was ik zelf niet heel erg voorbereid op ons impulsieve plan. De dag van vertrek was een regenachtig, koude zaterdag ergens in november. Ik had mij overslapen, waardoor ik een uur later aankwam op de afgesproken plaats van waar we zouden vertrekken: Kantienberg in Gent. Ook was ik de kartonnen bordjes en de alcoholstift, die ik moest meebrengen, vergeten. Het enige wat ik bij mij had was een rugzak vol papieren zakdoekjes voor mijn vreselijke verkoudheid en een tandenborstel en pyjama voor indien we ergens zouden moeten overnachten. Ik had mij toen niet bepaald populair gemaakt bij mijn medestudenten.
Na een uitgelopen ochtend, die vooral te danken was aan mij, zijn we uiteindelijk toch kunnen vertrekken. We hebben Amsterdam rond 17 uur bereikt. Hier en daar kwamen we een paar verdachte figuren tegen, maar in het algemeen is het liften zeer vlot verlopen.
Op voorhand had Josse al een Facebookpagina en WordPress blog aangemaakt, waar we onze blogposts dan op zouden posten. Dat proces van het uitschrijven en verwerken van de interviews verliep trager dan we hadden gehoopt. Ik vond zelf de motivatie niet om eraan te beginnen. Tekst bleek niet zo mijn ding te zijn.
Enkele maanden later moesten we dan opnieuw gaan liften. We hadden het concept aangepast omdat we niet weer in dezelfde situatie terecht wouden komen als de vorige keer. We lieten het interviewen van onze “chauffeurs” vallen. We wilden deze keer meer ons eigen verhaal brengen en dat via video, niet via tekst. Deze keer zouden we ons opsplitsen in teams van twee en racen tegen elkaar terug van Berlijn naar Gent: Luka en Josse tegen Jordi en mij.
Eenmaal in Berlijn verdween het idee van het winnen van die race al snel voor Jordi en mij. We vonden het jammer dat we niets van dat stad konden zien, dus besloten we eerst nog een half dagje te citytrippen alvorens terug te keren. Dat halve dagje, werd dan een volledige dag en al rap was een tweede overnachting geboekt.
Momenteel zijn we nog volop bezig aan het afwerken van de video van Berlijn, dus daar kan ik nog niets over weggeven. Die zal de ergens in de komende weken gepost worden op onze blog. Maar ik denk wel dat het al duidelijk is wie van ons de race gewonnen heeft.
De auteur
